Het voldongen feit kwam
achter mensen aangerend
om hen aanhoudend
op de schouders te tikken
en tot stilstaan te manen.

Men liep echter gestaag door,
het feitelijke getik
op hun schouders negerend
gehaast achter nog
onvoldongen feiten aan,
alsof men daar nog iets
in de goede richting
aan kon bijsturen.

Geen tijd om oude feiten
onder ogen te zien…
dankzij mechanische herhaling
leek dit verdacht veel
op ‘n vaststaand feit.

Het feit gaf het op,
trok haar kleren uit
en sprong als naakt feit
terug in de zee
van mogelijk heden.

De mensen die dat
bij toeval zagen
haalden hun schouders op
en besloten stilzwijgend
dat het nooit gebeurd was.

Op zekere dag klom er
iets onvoorstelbaar
monsterachtigs aan land
uit de mogelijke zee.


De anonieme kunstenaar in residence had televisies met ruitenwissers uitgerust… beeld voor beeld werd weggeveegd.
De tentoonstelling ‘Present Vacancy’ zou gaan over uitwissing in alle vormen en maten…: voetstappen in de branding, in blauwe lucht oplossende wolken, straatjes schoonvegen,
cosmetische fotoreportages voor en na de ingreep. Abramovitchachtige docu-kunst over weggebrande tattoeages, gebuldozerde landschappen, geschiedenisboeken met gewitte pagina’s.
’Soundscapes’ van achteruit afgespeelde videogesprekken,
alsof men de woorden terug inslikt.. tenslotte de zaal met gestapelde blindegeleidestokken…
Helaas waren we net te laat bij het designpaviljoen van kunstmecenas/verzamelaar/durfinvesteerder die zijn naam
ruimhartig leende aan het openbare privémuseum.
Gisteren was blijkbaar de laatste dag, de zalen waren al
leeggeruimd zagen we door glazen pui. We hebben het geweten.
Als je gaat, ga dan gisteren.