Maand: juli 2024

door

Canard

De voorbarige aanname is een vreemd geesteskind en blijkt achteraf meestal verwekt door een te kort genomen bocht, oppervlakkige informatie en een zintuiglijk blinde vlek. Deze drie weten elkaar doorgaans blindelings te vinden om zich voort te planten.Iets…zwemt als een eend, het waggelt, snatert, ziet er uit als een eend, dus dan zal het wel een eend zijn… ook al smaakt het nergens naar en is het te plat voor woorden. Achteraf blijkt het dan meestal om Donald Duck te gaan of iets anders dat in de verste verte geen eend is. Hoeveel mensen zijn er niet die Donald D. gemakshalve voor een eend aanzien…en elkaar napraten omdat ‘die en die’ hem zelf in Disneyland hebben ontmoet, in levende lijve?

door

Gazongeur

Ze worden hartelijk bedankt

al die dichters & dichteressen

die ‘t meest malse

poëtische gras

voor je voeten

hebben weggemaaid

hooibalen dichtwerk

namen zij jou

gul uit handen

je vraagt je wel af

wat hen heeft bezield…

was het hun roeping om

lyrische golfgazonnen

aan te leggen

of was het hen begonnen

om die pasgemaaide geur

die vraagtekenachtige

walm van

‘n vers gedicht

pasgevallen halmen

drogend in zomerzon?

door

Circus Rehab


Er is een kudde dompteurs op hol geslagen. Ze scholen liever niet samen, omdat ze elkaar meteen de les gaan lezen, waar ze niet van gediend zijn. Verweesd dolen ze rond, vaak nog met hun zweep in de aanslag. Ze leven in de vaste veronderstelling dat er iemand op hun dressuurkunde zit te wachten.
Ze vragen niet veel maar ook niets minder dan totale onderwerping en verwachten na elke zweepslag applaus. Helaas veranderen wensen en laat niemand zich meer een wil opleggen. De wereld is dus bevolkt met ondankbare honden, in de ogen van de dompteur die zich overbodig en afgewezen voelt.
Er loopt inmiddels een rehabilitatieprogramma voor voormalige dompteurs. Ze moeten hun zweep inleveren, met twee woorden spreken, en uit de hand eten zonder te bijten.
Men kan zich voorstellen hoe lastig een dompteur zich laat dresseren. Het is een lang traject te erkennen dat hun macht voorbij is. Gelijkwaardigheid is de moeilijkste horde. Pas als ze kunnen toegeven het allemaal niet meer te weten kunnen ze terugkeren in een samenleving waar geen plaats meer is voor circusnummers. Alleen in dictaturen vinden ze soms nog asiel.

door

Circus Wildesheim


Geestige invallen lijken wilde beesten
getemd in het dwangbuis van de taal

ze treden op in de met hersenzaagsel
gevulde piste van Circus Wildesheim

het getuigen dirigeert en disciplineert
de wildste begrippen, met de zweep

ze dwingt taalzinnige toverkunstjes af
voor een openbaar geheim publiek

ze lijken tam, maar kunnen onverwacht
onberedeneerd in hun eigen staart bijten

in het beste geval slaan ze plotseling toe
verslinden brutaal hun eigen dompteur

ze blijven wild, al zijn ze puur van geest

door

Nulspul

Stel je voor dat
het meest onbenullige
benullig blijkt

niet vanwege het ‘ding’
of het ‘dingachtige’
maar vanwege
benul dat prijkt

benul dat benul krijgt
van benul ‘an sich’
als los gestort stof

(fijngemalen metaforen)

onhoorbaar inklinkend
tot benulzijn
als bodemloos pad

niemand kan zich
zoiets voorstellen,
geen flauw benul

wat zulk ontastbaar
spul onthult
alleen maar dat

door

Oteur


Je begon als lezer die zijn schrijver maar niet kon vinden.
Nergens vond je dat wat op het lijf geschreven was,
niemand haalde jou de woorden uit de mond,
niets vond je wat de ziel kon voeden.

Lang dacht je dat jouw schrijver nog geboren moest worden.
Pas toen je het woord singulariteit leerde begon het besef
op te lichten dat jij zelf de schrijver tot bestaan moest schrijven
om het feest der herkenning te vieren.

Dit feest duurt nu al ruim tien jaar
als openbaar intiem onderonsje
met het wonder van het scheppen.
Zonder ooit aan lezers te denken.
Want elke lezer is een singulariteit,
vaak zonder het zelf te weten,
soms zonder het te willen weten.
Vrezen ze de last van de bevrijding?

door

Spelwerk

‘Heb je wel hard gewerkt?’ ,vroeg de engel bij de hemelpoort.‘Als spelen werk is…dan heb ik zeker hard gespeeld’, zei het kind in de mens.

‘Wat kom je hier eigenlijk doen… ben je uitgespeeld of zo?’

‘Natuurlijk niet… dit maakt toch deel uit van het spel’

‘Klopt, maar we moeten het hard spelen, je moet wel aantonen
dat je door de poort past’

‘Dat kan toch alleen als ik er nu doorheen ga?’

‘Dat klopt weer, maar pas op… als je doorheen gaat dan wil je meteen weer terug…’ waarschuwde de engel lachend.

‘Waarom dat dan, dit is toch de hemelpoort?’

‘Jazeker’ ,beaamde de engel, ‘maar dit is de uitgang’

‘Dus we waren al in de hemel, al die tijd?’

‘Dat is de grap van dit spel…en die tijd is ook maar tijdelijk bedacht…’

‘Wat is er dan niet tijdelijk?’

‘Deze speelruimte…zolang je speelt’

‘Wat is er eigenlijk achter de uitgang?’

‘Dodelijk saai, dan sta je buiten spel’

door

Zee van Geest


Ondanks lokale tijdsverschillen,
ondanks schijnbaar onoverbrugbare afstanden
spreekt men ‘real-time’ met elkaar,
van ‘oudsher’ telepathisch of middels
een prothese, de mobiele telephone…
Moeiteloos neemt men aan dat tijd
en lokatie relatief zijn.

Waar je Nu ook bent of Waar je gesprekspartner
zich ook bevindt in deze ene ruimte,
er is onmiddellijk contact.
Heb je ooit discussie over het tijdsverschil,
over wat de juiste tijd is?
Of meningsverschil over wie van jullie nu
Hier is of juist Daar?

Noem eens een ruimte die niet door haar
eigen afwezigheid wordt omvat?

Noem eens een tijd waarop deze leegte
er nog niet was, als aanwezige afwezigheid?

Er verstrijkt geen tijd, er verstrijken lichamen
in een tijdloze zee van geest.

door

Geen gehoor



Het meest typerende aan tijdgeest is het niet kunnen luisteren. Tijdgeest kan daarom ook niets onthouden, hoe vaak het ook wordt verteld, het kan niet worden opgenomen.
Het is voor hem niet om aan te horen, geen gehoor… Tijdgeest wordt daar agressief van, dat hoort bij zijn masculine aard. Het nare van een dysfunctioneel geheugen is dat ze ook geen geweten heeft. Achteraf heeft hij het gewoon nooit geweten.
De tijdgeest is dus niet meer aanspreekbaar. Tijdgeest wil zich niets herinneren, wil geen verantwoording afleggen over haar rol in het verleden, over hoe onerkend verleden het heden bepaalt. Tijdgeest denkt liever zogenaamd positief vooruit om ongemakkelijke waarheden weg te drukken. Dit soort van positief denken is uiterst negatief. Tijdgeest kiest voor één kant van de zaak en vermijdt elke dialoog met de andere kant, want die heeft geen bestaansrecht. Laat staan dat tijdgeest erkent dat er nog meerdere, meer genuanceerde perspectieven zouden zijn, op meta-nivo.