Zij voorziet ons
van een kleine tijdelijke dood,
die wij gratis mogen bekopen

overal heeft ze haar
valstrikken klaar
spontaan val je even
weg
uit het wakkerleven

en ook weer plots opgewekt
uit de speelgoeddood
zomaar nu & hier
begin je vanaf nul
opnieuw te evolueren
nieuw & naïef
als een pantoffeldier

nooit wat je verwacht

mooi is anders

dan gangbaar

nooit loopt het zo

als slim bedacht

zo vreemd intiem

verzin je het niet

en hou je het anders

strak in de hand

dan wring je subiet

elk spatje wezen

er mooi uit

het kan niet anders

gewoon niet mooi meer

blijft één vraag open:

wat is het?

Achter het glas geen wild geplons,
men eet elkaar niet op, geen gevaar
gezelligheid laat zich niet temmen.

Koning Winter is bijna ambtloos vorst,
dooi is wat de aardkorst nu beheerst.

Onze jonge hond eet voor het eerst
’n verse sneeuwbal voor de dorst.

Snel!
laten we haar nooit gaan
blussen

dan gaan we ondertussen
naar de maan

om het stille wonder

welterus
te kussen

Je licht ‘n zwaar deksel…
daar sta je dan te tillen
met het probleem in je handen
dat voelt echt als houvast

echter het onthulde
onbedekte gat zie je
tillend over het hoofd
pas als je daar in valt
lost de vraag zich op

die kans opent zich pas
als je de deksel loslaat
de deksel past immers
nooit door het gat

ga vooral je grijpgrage gang:

verover kunstschatten,
werelden van verschil,
planeten, melkwegen
en ga zo maar door

eigen je alle tienduizend dingen toe,
maar laat mij…hier

laat mij hier deze ongrijpbare ruimte,
je kunt er toch niks mee

ze mag…zo futiel…
nauwelijks een naam dragen

om haar: stil van dingen
te noemen, zou al te veel…

al wat men kan afnemen
schept ruimte…

bij voorbaat veel dank daarvoor
en ga daarna dan weg

ver weg… en verdwijn daar liefst
voorgoed in een wit gat