Op ons vrugbare planeet Pisang
lei wy ‘n geel en krom bestaan,
al gly wy dikwels uit over ons eie skil.
Wat ons Pisangvlees dikwels verspil
as die vrugvlees begin in moes te verval,
alles moet nou ‘n keer vergaan.

Voorheen in ‘n ander Vrugtwegstelsel
het ons die planeet Appel bewoon.
Al pisangs het hulself te sappel gemaak
as appelsap nie soos pisang gesmaak het nie.
Ons het sedert jare baie vrugteplanete besoek:
planeet Mango, Mandarijn, Lemoen, planeet Plum.

Op planeet Peer, soos wy gehoor het
daar sou ‘n beste peer in die wêreld gebore word.
Daardie peer sou sterf vir ons gesondheid.
Hy sou al die vrugte pluk en tot kompote kap.
Ons pisangrepubliek het dus ‘n vrugteslaai geword,
as ‘n duisendsmaaksap vloei ons bloed so soet.

Het overwoekeren is in volle gang,
het bedolven raken door een permanente aanwas
van literatuur, beeldende kunst, muziek, poëzie…
en minder wenselijk, menselijk afval en vervuiling.

Een meteorietinslag is niet meer nodig,
als destijds met de archaïsche saurussen.
De dominante soort toont een blinde
en levenslustige sneuvelbereidheid.

Zowel de meest sublieme
als de meest verwerpelijke
uitwerpselen van de ziel
verpletteren ons traag, gestaag,
met een imploderende zachte kracht.

Ooit zal ‘iets’ ons verwonderd opgraven
vanonder deze lava van data.
Wat een wonder zou dat zijn:

“Kijk hier…een visueel zintuig, nog nooit gebruikt,
en daar nog een…ach het lijkt wel een tong
, welnee het is een een oor!’

Zal ‘het’ ons leven reconstrueren,
ons tentoonstellen als specimen
van ‘virtueel incontinenten’?

Gevonden of niet, we zullen
sowieso sedimenteren
tot nieuwe bestaansgrond
voor ‘n ongekend bewust wezen.

De stoel bleef immer leeg.
Niemand zat ooit op deze stoel.
Kennelijk was niemand zo moe.

Een lege stoel is uitnodigend.
Maar kennelijk staat niemand liever.
Niemand heeft geen zitvlees.

Soms twijfelt stoel eraan
wel een echte stoel te zijn,
logisch als niemand je
nooit heeft bezeten.

Wat ben je dan nog,
zo onbezet?
Een opgezet concept
op vier poten?

Waarom loop je niet
je eigen weg?
Weg van elk concept,
ja, zo zit het…perfect!

Het is slechts een metafoor, zei het meer.
Wat er ook in weerspiegeld wordt, het is
een metafoor voor wat niet gezegd kan.

Wat er ook metafoort, het verwijst naar
iets diepers diep onder water, voorbij
de bodemloze hemel waar maan in drijft.

Ik ben zelf niets, dan een metafoor voor iets
groters, iets, alomvattender dan wat dan ook.
Het ene, meer dan de som der delen.

Metafoor is een verhalenverteller, een gever
van betekenissen zo complex, vol facetten om
de ene werkelijkheid te kunnen weerspiegelen.

Elke metafoor is slechts één facet van de diamant,
zelfs alle metaforen samen zijn niet bij machte
de diamant van dit bestaan te betekenen,

alleen het meer dan de som der delen
valt ermee samen en daarmee…weg

Spoegpragtig ruis die juigende wilgerbome
breinspoelend skoon blaardans

die geestong smaak essensie
die bewonderde is ‘n blinkie voorbeeld

‘n alverslindend en absorberende wese
vol vermoë om niks voor te stellen nie

die eerste begin, lank voordat die verbeelding
ontstaan het, ver voor hierdie verworven woorde

niks anders as wilggejuig waarvan elke asem
suurstoflening is van die seisoenlose wind

Zo spuugmooi ruisen de juichwilgen
hersenspoelend schone bladerdans

‘n geestestong proeft essence
puntjeszuigend aan al ‘t bewonderde

verorberend allesverterend wezen
vol vermogen om niets voor te stellen

pril zijn van ver voor verbeelding, ver
vooraf aan deze verworven verwoordingen

niets dan wilgengejuich waarvan elke adem
gebruikleend is van seizoenloze wind