Het werd in de volksmond inmiddels
‘De Gezondste Ziekte’ genoemd, Omega Nul.
Men vermoedde een virus,
maar er was geen enkel biologisch bewijs
van iets ziekteverwekkends te vinden.
Symptomen van vermoeidheid,
chronische lamlendigheid
verminderde eetlust.
Geestelijk en lichamelijk overgewicht
door onregelmatig eetpatroon
en permanente data-snacks.
Overvolle agenda.
Geen verwerkingstijd.
Kortademigheid.
Waanvoorstellingen, slecht slapen.
Niet veel aankunnen en spierpijn.
Schuldgevoel over luiheid.
Wel vreemd dat deze ziekte eigenlijk
alleen maar positieve bijwerkingen genereerde:
Behoefte aan rust, men beperkte zich
noodzakelijkerwijs tot één taak per keer,
rondde die rustig af en rustte daarvan uit.
Men volgde spontaan een Data-dieet
en streefde ijverig een lege agenda na.
Gewichtsverlies dankzij weerzin tegen eten
en dankzij gezond vluchtgedrag,
het naar buiten willen, de frisse lucht in.
Dagdromen, het innerlijk leven bloeide weer op.
Spierpijn vroeg aandacht voor het lichaam
en haar primaire behoeften, massage.
Leidde deze ‘ziekte’ niet gewoon tot het naleven
van de ingeboren natuurlijke aard?
In rust en aandachtig zijn, het lichaam verzorgen,
was dat niet een basale voorwaarde voor welzijn?
Zogenaamde ‘luiheid’ koesteren als een essentiële accu.
Was luisteren naar het innerlijke leven, dromen, reflectie,
creatieve inspiratie niet het voeden van geestelijk leven?
Feitelijk was Omega Nul de meest gezonde ziekte ooit
met bijwerkingen die je iedereen zou toewensen.
