ach, uitwisbare indruk
zo vergetelijk spoorloos,
weerloos ten onder in
dit zeker niet weten
dit gene weet zelfs
niet wat is vergeten,
hoewel benul ervan
zich blijvend aanwezigt
gelijk behangselpapier
dat is afgebladderd
van ‘n afwezige muur
weet niks zich zo puur
Het antwoordapparaat zocht naar een iemand
die wilde inspreken
De vogel zocht naar ‘n takje om haar vetbolbekje
aan af te vegen
De curator zocht naar een argument waarom
het goede kunst zou zijn
De chauffeur zocht geruime tijd vergeefs naar
zijn tweede versnelling
De hond zocht naar zijn baasje die hem weer
eens niet kon bij houden
De dichter zocht naar de bestlopende zin
van zijn hele leven
De psychologe zocht naar liefde waarmee
ze van het leven kon leren houden
De vlieg zocht naar een vliegenmepper om
verstoppertje mee te spelen
De manager zocht naar een uitgang om uit
de kantoortuin te ontsnappen
De computer zocht naar informatie tussen
de reclameboodschappen
De plant zocht naar wat daglicht om naartoe
te kunnen groeien
Ze zochten…en ze vonden allemaal iets anders
om zich mee te behelpen
Photography: © Djhioupy KingsPress 2021
Wat betekent moderne intelligentie?
1) Toegangscriteria van de autoriteit internaliseren en O
exact weten wat de examinator wil horen.
2) Het dieet volgen van voorgekauwd geestelijk voedsel O
en sociaal wenselijke antwoorden geven om te scoren.
3) Je ‘vrijwillig’ te laten africhten voor een arbeidsmarkt, O
gehoorzaam leren apporteren en pootjes geven.
4) Al jouw data uit handen geven aan een algoritme als O
compensatie voor een luxueuze verslaving aan luxe.
Kruis de meest intelligente definitie aan of…allemaal.
[NB. Wie niets aankruist gaat niet door naar de volgende ronde!]
Zelfs de slechtste schrijver is zo goed als zijn beste lezer.
Hoe de beste lezer er in slaagt om tussen regels door te lezen,
in te vullen wat de slechte schrijver bewust naïef vergat te melden.
Hoe exellend is de lezer die door alle dyxlezie spelvouten heen
percies bedoelt wat de schrijver zelf nooit begrepen heeft.
Van die lezer moet elke tekst het hebben, want ook het beste
boek van de beste schrijver is totaal afhankelijk van dat verhalend
vermogen om overal dingen te zien die er niet zijn…in de bovenkamer
stemmen te horen die nooit geklonken hebben…te geloven dat het hier en nu
waar gebeurt. Het talent om woorden op te wekken uit de dood is
louter voorbehouden aan de beste lezer, wiens ziel bezielt.
Eigenlijk zouden er leeshandels moeten bestaan waar de beste lezers
te koop zijn voor als je weer eens met een onleesbaar boek zit opgescheept.
Luister, zegt niemand,
de taal is nog niet uitgevonden,
woorden bestaan nog niet
Er is niets dat een naam draagt
roep maar in de woestijn: Niets!
Niemand luistert naar geen naam
Er bestaat letterlijk geen letter
op geen papier, het zegt
allemaal Niets en zelfs dat niet
Het heeft geen enkele zin,
alleen zintuigen zeggen alles
in één verstilde beleving
Niemand leeft dit zintuiglijke
voluit, zonder onderbreking
vloeit dit ongeschreven leven
‘n wereld licht op,
maagdelijk witte pagina
voor onze huisdeur
als ‘n zwarte inktvlek
in de nieuwste sneeuw
spat ons huisdier gek
we lopen wit rond
volgen onze inktspat,
eerste winterhond
de vlek waart door
de pagina, kwispelt
kwistig zonder spoor
we gooien typex
naar die wilde vlek
maar onuitwisbaar
Je hond piest tegen ‘n boombast
bij maanlicht ‘t glinsterende slijmspoor weg,
een spoor dat naar huis leidt…
De slak is echter, altijd al thuis
zoals een steen overal thuis is.
Stel dat je hond trots zijn zelfgemaakte gedichten zou blaffen,
elke klank zou perfect rijmen in ‘n volkomen natuurlijk metrum.
Of stel, dat de slak ‘n ‘theorie van de traagtekracht’ zou poneren
in het achtergelaten slijmspoor, als bewijs van het langzaamste bestaan.
Of stel desnoods dat een boom het idee opvat om de maan te bezoeken
en daar manisch in slaagt, al moeten alle bossen er voor worden gekapt.
Wat zou je dan zeggen? Zou je zeggen: Nou en…of…en wat dan nog?
Of zeg je, misschien moeten we ons criterium toch eens wat bijstellen.
Het criterium waarmee wij gegarandeerd winnen van welk wezen dan ook.
Wat is ons criterium anders dan een onnozele, gênante zelffelicitatie?
Stel dat ‘n boom op de maan kon landen wat was daarmee dan bewezen?
Dat men daar nooit kan wortelen, maar wel vergeefs kan rondzweven?
Dat de slak thuis is gebleven en dat daar geen hond wenst te leven?
De hond stond te wachtlijsten voor een baasje. Liefst een jong baasje dat nog af te richten was voor de jacht. Het baasje zou hondenvoer leren apporteren en de riem dragen, met stokken leren gooien, huilen naar de maan, dat soort werk.
Het wachten duurde lang, tot Moeder natuur eindelijk ging werpen.
Een worp van zeven baasjes werd het, allemaal bastaards. De hond kon moeilijk kiezen, ze waren allemaal zo aandoenlijk hulpeloos. Wachten tot een baasje vanzelf naar je toe kwam was de beste manier…afwachten. Van de zeven bleef er eentje over die niemand wilde hebben. Zo kreeg de besluiteloze hond zonder te kiezen het baasje dat overbleef.
Het verbaasde de hond dat het baasje bij hem in de mand wilde slapen en niet in zijn eigen bazenbed. Van africhten is niet veel gekomen, maar ze leerden al gauw elkaars lichaamstaal lezen, schrijven en samen te lijven.
Het komt gewoon omdat die wolk toen de zon verduisterde.
Hoe bedoel je…het was nacht toen het gebeurde, het kwam juist
doordat de omstandigheden precies gunstig genoeg waren
om dit te laten plaats vinden…
Het kon dus niet anders dan zo gaan, gezien de voorgeschiedenis.
Je wilt toch niet zeggen dat het zo was voorbeschikt?
Nee, vooraf bezien komt alles voort uit die onoverzichtelijke berg
van toeval, achteraf gezien moest het noodzakelijk zo lopen.
Ja, toevalstreffers komen ook voort uit de juiste oorzaken.
Hoe weet je of het goed of slecht is dat het zo gelopen is…
Dat weet je niet, je kent het toekomstige verloop nog niet…
Misschien lijkt het nu heel jammer, maar blijkt het straks het beste zo.
Je weet niet hoe het geworden zou zijn met een andere uitkomst.
Wat eerst ‘n buitenkansje lijkt kan later een ramp blijken…en andersom.
Je weet dus niet eens of je het jammer moet vinden of niet, helaas…
Je weet alleen dat het zonder nu ook al goed is…verdomme!
Of zoals mijn vader zei: Scheve gaatjes piesen ook!