Door geheime manipulaties van ‘n ondermaanse of buitenaardse macht?…is er in onze tuin een boom gegroeid. Nu, jaren later groeien er, door duistere machinaties, vreemde vruchten aan de takken. Een geroezemoes van geruchten waart door onze buurt…het zouden appels zijn…sommige verdachtmakingen insinueren dat het om moesappels zou gaan. Deze hypothese wordt later bevestigd door een papiertje waar met een haastige hanepoot een toverspreukje is gekrabbeld dat onder onze voordeur is geschoven. Een oud volksgeloof zegt, dat wie van appels eet daar de gevolgen van zal moeten ondergaan…denk aan de verbanning uit het paradijs. De spreuk leest als een bereidingswijze voor een toverdrank…uren pruttelen op een zacht vuur bij maanlicht, in kruiden gemarineerd… We voelen ons in de ban van een samenzwering… maar wat moet gebeuren moet gebeuren… Willoos voeren wij de geheime instructies uit. Tegen de ochtend dooft het vuur zich. Een verleidelijke geur heeft ons bedwelmd en in haar macht. Ritueel proeven we van de appelcompôte. We ondergaan gelaten het zoetrinsige appelaroma met kruidnagel, kardamom, kaneel en wachten gelaten de uitwerking af.
Ze hebben het op ons gemunt en we weten niet wie ze zijn…de smaak is helemaal het einde. We zijn er geweest.

Sommige schilderijen zijn oerbeelden, archetypen. Als kind ontdekte ik dit schilderij van Co Westerik in het museum dat ‘Snijden aan Gras’ heet. Er ging een siddering door mij heen. Dat iets schijnbaar zachts als gras zo gemeen kon snijden. Ik had mij al gesneden aan onschuldig wuivend riet, waardoor ik het herkende. Het vreemde en inmiddels vertrouwde feit is dat ik nog iedere keer dat ik het zie dezelfde sensatie onderga, van lichte huivering in de onderbuik.
Niet persé een aangename ervaring maar ik blijf het een geweldig schilderij vinden, een zacht gewelddadig werk wat ik niet zou willen missen. De vleeskleur en de uitvergrote vingerafdruk geven de ervaring dat je zelf heel klein bent ten opzichte van die reuzenvingers. Als toeschouwer ben je even het gras geworden…een passieve dader, niet mals.

Sommige zaken zijn zo innig triest dat het lachen je vergaat,
andere zaken zijn zo intens grappig dat je vergeet te lachen.

Vaak zie je moderne kunstwerken en je denkt: dit is veel beter
dan het eruit ziet, of: wat ziet dit er gelikt uit, maar wat dan nog…

Sommige dingen klinken zo dom, dat je er niet meer in op gaat,
andere ervaringen zijn zo mooi, dat je er stil van wordt, stom…

Je houdt zo van muziek dat je er bewust zelden naar luistert,
de dagelijkse ruis van geluidsvervuiling vereist stilte-retraite.

Vrij is alleen het vrij zijn van de idioot die vrijheid voor zich opeist,
vrij zijn van welk idee van vrijheid dan ook, vrij zijn van elk doel.

Betekenis is het spel je niet tot één specifieke vorm te beperken,
het is ‘t spelend vermogen om welke vorm dan ook aan te nemen.

Spel is de fluïde betekenis waarin alle betekenissen samenvloeien,
dat is wat natuurlijke evolutie ons voorleeft, laat het leven je spelen.

Dit mysterie hier te zijn is onbevattelijk, het omvat ons van binnenuit
als een wonderlijk gat dat begiftigd is met waarnemend vermogen.

Deze geboorte is ‘t alomvattende ongevraagde antwoord op de vraag,
de ontstellend onstilbare vraag naar het waarom, ‘n totale respons.

(ongevraagde antwoorden aan Padgett Powell)

Er schijnt een vooruitgang te zijn…
(ergens…ik heb hem nooit gezien)
een blinde vlucht naar voren,
‘n nooduitgang naar een vage verte…
naar ‘n daar waar alles beter is dan hier?

Er schijnt ook een achteruitgang te zijn
(ik heb haar hier nooit gezien)
een vlucht naar een vroeger,
een schemerig onderduikadres
waar alles beter was dan hier nu?

De tussenweg blijkt men niet te kennen
(waar is ze niet, hier onder je voetzolen?)
hier thuis blijven, dit nu als middenweg
van genoegen beleven aan genoeg,
het avontuur leven van het eenmalige?

Het krokodillenbrein vecht of vlucht,
bijt wild om zich heen of huilt krokotranen.
De derde weg is die van de eendagsvlinder
ze geniet dit éne moment en sterft vervuld
in het gouden licht van ‘n ondergaande zon.

(Schilderij: Co Westerik)

Ooit bloeiend gras zien juichen in de wind, hoog boven het maaiveld met een wolk wild zwermende vogels erboven waar uw ogen patronen… zelfs gezichten in menen te zien?

Ooit een vlieg vol verheuging in zijn zwarte voorpootjes zien wrijven bij het zien van ‘n verse koeienvlaai als resultaat van bloeiend gras dat zeven magen heeft gepasseerd?

Ooit uw horloge en grootmoeders pendule ingevroren in het vriesvak om de voortrazende tijd wat af te remmen of klokwijzers twee uur later gezet omdat u zich verveelde?

Ooit gratis gemengde gevoelens gekregen van uw duurbetaalde personal coach die tijdens uw quality-time op z’n mobiel appt, terwijl u denkt: had ik maar een hond…of, was ik maar ‘n hond?

Ooit intens genoten van ‘n zakje patat op de bank, achteloos starend naar ‘n praatzieke tv-kok die ‘n nodeloos complex recept aanprijst met een blik van een overspannen commando in vijandelijk gebied?

Ooit gezien dat de vrije markt een vergiet is van gaten, identiek met de gaten die mensen in hun hand hebben…en dat die mensen vrolijk de bliepjes van hun transacties kunnen meefluiten?

Kunt u deze vragen beamen?
Dan bent u automatisch lid van het openbare geheime genootschap ter bevordering van de viering van schijnbare tegenstrijdigheden…

Zo niet dan benijden wij u vanwege de mogelijkheid dat u deze zaken alsnog gaat meemaken, u hebt de staat van uitverkorene verworven…
Of bent u wellicht nog niet geboren?

In dat geval is alles te verwachten…

Geef gerust andere mensen de schuld voor al het geluk dat je tot nu hebt gehad, en als je toch aan het geven bent…geef dan maar gewoon toe dat er geen enkele persoonlijke verdienste bestaat. Mocht je behoefte hebben aan verwijten…Verwijt je zelf dan alle fouten die je met veel moeite niet maakte of wist te maskeren waardoor je er niets van leerde, nooit uit de bocht vloog van het gewoontespoor. En bedank je hier hartelijk voor? Wees dan tenminste dankbaar voor deze archaïsch actuele natuur, die jou met haar hele wezen vertelt:
dat je niet bent zoals je er uitziet, dat je nooit bent wat je denkt, dat je zelfs niet bent wat je voelt…………Vind je dit treurig…betreur dan vooral ‘t wereldvreemde feit dat je ooit serieus meende dat je boven andere mensen, planten en dieren verheven was, ver verheven boven deze allesdoordringende natuur. Er zijn geen voorwaarden of eisen vooraf, maar mocht je toch iets willen eisen… Eis dan het recht op om je te laten overwoekeren door haar.
Maar, blijf dan voor de verandering ook eens stil, blijf nu eens langdurig stil staan bij dit ene… Ze sterft van het leven in jou…en waar is ze eigenlijk niet? Waar houdt ze op te blijven?