O godgloeiende korenschoven…
O hevig gortdroog wonder…

Het lijkt hier wel een oven

nu even geen gedonder meer,

geen loos onweer gesodebliksem,

maar plenzen nu, subiet en

met bakken uit de hemel!

Doven dat vuur, doven!

Laat ons verzuipen en genieten.

Godallemachtige natte dromen,
nu even geen droog gezemel…

Laat dat lofbezongen engelenleger komen

en permafrostig smeltwater piesen

over onze tot leer gelooide tongen.

Wilt u dat beloven? We laten ons herdopen.

We bekennen alles…graag gaan we geloven,

waar moeten we tekenen om onze schulden af te kopen?

Alle zegen plenst van boven.

Ik ben in slaap gevallen

mijn droom is gebroken

zal ik hem lijmen?

de scherven zijn

betoverend mooi,

zo gaaf

nu dit hier
met alles daar
is vergeleken

is dit hier
met niets meer
te vergelijken

dit staat nu totaal
op zich zelf, zowaar

het legt zich erbij neer
dat ‘t nergens op lijkt…

dat dit eenmalig is…
onherherhaalhaalbaar

voor nu en heden dit
opgeheven neigen

eigen aardig eigen
zonder eigenaar

onverklaarbaar klaar
zeldzaam raar dit

niets en alles doet
ertoe…het zwijgen

klinkt zo wit

Een geslaagde metafoor is de gelukkige bijvangst van een manke vergelijking.

Neem als voorbeeld:
‘De hangmat is de sledehond van mijn ambitie ‘

Je ziet hem strompelen, de vergezochte vergelijking rond het statige vraagteken van wat het denkt te willen zeggen.

In de verte lijkt de verre vergelijking sprekend op hetgeen wat gewoon niet uit te drukken is…echter dat wat alleen maar ergens anders op lijkt is het natuurlijk nooit.

Van dichtbij slaat het werkelijk nergens op, hooguit als een tang op een varken. Dus wanneer een metafoor werkt mag je altijd van geluk spreken.

Geluk spreekt altijd voor zich zelfs als alle vergelijkingen mank gaan.

De kunst van het niet vergelijken wordt slecht verstaan.

Je kreeg als kind een droom,
‘n kind dat droomt is z’n droom

je weet niet van wie of wat je die droom kreeg… maar zij is je altijd bij gebleven

het beeld kwam als een brede meanderende rivier…

die als een slang over de groene aarde kroop, zonlicht op haar huid

aan de horizon verhief de rivier zich los van de aarde

zo stroomde ze vrijuit de hemel in…richting heelal

alsof de rivier de kosmische woestijn wilde bevruchten, met levengevend water

de woestenij van droge planeten als ronddolende dode zandkorrels.

Zo was je droom en zo stroomt zij nog altijd vrij in jou

Je oude droom is nog altijd levengevend, in de ziel bloeien de planeten

*********************

jy het ‘n droom gehad as kind,
as die kind droom is sy die droom

jy weet niet wie of wat jou daardie droom gegee het nie

maar sy het by jou gebly tot nou toe

dit was die beeld van ‘n wye vrye kronkelrivier

wat soos ‘n slang oor die groen aarde kruip, sonlig op haar vel

aan die horison vloei die rivier in die lug bo die aardbol uit

sy het vrylik in de hemel gevloei rigting heelal

asof hierdie rivier die kosmiese woestyn bevrug om daar lewe te skep

die woestyn van droë planete soos dwaalrond dooie zandkorreltjies

dit was jou kinddroom en so vloei sy steeds vrylik binne jou

jou ou droom is steeds lewegewend, in die siel bloei die planete

De moderne mens vliegt zo snel mogelijk
door alle krantenberichten heen
als waren het bloemen vol vuil en ellende
waarmee hij de raten van zijn breinkorf vult,
een trieste oogst van wat de mens dom zaait.

Laat ons nu het menszijn voorgoed opgeven
laten we liever in dit leven alle bloesemharten bevrijen
naar echte nectar streven zoals de bombelbijen

Dit lijf is toch veel te lomp om te zweven,
zo vleugelloos en kaal vergeleken
met het van tijgerkleurig fluweel geweven
rompertje der bombelbij
dat zou het beste nieuws sinds eeuwen zijn

**************************************

Die nuwerwetse mens vlieg so inderhaas as moontlik
deur al die koerantberigte
asof hulle bloeiblomme vol vuil en ellende was
waarmee hy die honeyrate van sy breinkorf vul
‘n hartseer oes van wat die mens dom gesaai het

Laat ons nu die mensdom ten goede prysgee
laat ons liever hierdie blombloeiselharte bevry
en streef na egte nektar soos die bombelbye

Hierdie liggaam is heeltemaal te grof om te sweef
So vleuelloos en kaal in vergelyk
met die van tierkleurig donsstof geweef lyfpakkie
van die humbuzzing bombelbye
dit sal die beste nuus sedert eeue wees

“De hangmat is de sledehond van mijn ambitie,
de sledehond die bekend staat om zijn uithoudingsvermogen,
de hangmat befaamd vanwege haar vasthoudendheid….”

F. Wildesheim

Elk woord is een doosje, om te openen en daar nog een doosje in te ontdekken…
Bijvoorbeeld een doosje met een vorm die ook weer een doosje is… met daarin een kleur als doosje waarin bijvoorbeeld, een eigenschap waarin een gevoelsinhoud waarin een belevingswereld als doosje waarin weer die ene herinnering aan die eerste keer, die laatste keer of zoveelste keer als doosje, waarin weer talloze doosjes.
Het geheugenmagazijn is een magistraal denkbeeldig gebouw met een enorm opslagprobleem zou je zeggen.
Gelukkig neemt 1 (of tien) olifanten niet meer geheugenruimte in dan één gaasvliegje…of een hele zwerm.
Om precies te zijn nemen deze geheugendoosjes geen enkele ruimte in. Of het nu de Eiffeltoren betreft, de snorhaar van ‘n vlo, ‘n containerschip, het maanzaadje van ‘n klaproos, Antarctica, de geur van lindebloesem…
Ze passen allemaal naadloos in elkaar.
Het doosje olifant past zelfs met gemak in het doosje waarin ik alle getelde stipjes van lieveheersbeestjes heb verzameld.