Iedereen kent wel een capsicofaag. Weinigen weten wat een capsicofaag is.
Plantenprofessor Stefano Mancuso legt het uit: Er lopen op aarde twee en een halfmiljard mensen rond die van pittig eten houden, Hetepeper-vreters. De meest fanatieken eten pure Chilipeppers. Ze houden onderling wedstrijden om wie de meeste en heetste pepers kan wegwerken. Het wonderlijkste detail is dat ze daarbij geen enkel druppeltje zweet laten vallen.
De Amerikaan Wilbur Scoville heeft een heetheids-schaal ontwikkeld, de zogeheten Scoville Heat Unit, SHU… Pure Capsaïcine heeft 16 miljoen SHU, de hoogste score.
De heilige graal in peperhitte. Waarom doen mensen zich dat aan ?
De eerste keer is de hitte ondraaglijk onaangenaam, lava op de tong. De tong proeft geen smaak meer, de papillen raken verdoofd. Het is geen marginaal verschijnsel
gezien het aantal gebruikers en gezien de productie, 33 miljoen ton Chilipeppers per jaar. Voor de doorzetter ligt er een beloning in het verschiet.
Het geheim zit hem in de bijwerking, de hersenen gaan endorfinen aanmaken, hoe heter hoe meer endorfinen. Een legaal verdovend middel dus, de hersenen zelf dealen de werkzame stof. Het effect is te vergelijken met de ‘Runners High’ , een euforische staat die bij marathonlopers ontstaat. Verdoofd door endorfinen wordt de pijndrempel enorm verhoogd. Er zijn voorbeelden van lopers die met ernstige blessures gewoon de marathon uitlopen. Ook honden kunnen bij wijze van zelfmedicatie bijv. op hun poot gaan bijten tot bloedens toe wanneer ze ergens anders pijn hebben, zo maken ze endorfine aan. Psychiatrisch patiënten snijden zichzelf om dezelfde reden, om even een staat van welbevinden te bereiken. Vergeleken met pootbijten en jezelf snijden is het eten van pepers vrij onschuldig. Vergeleken met een marathon lopen is extreem pittig eten natuurlijk de makkelijkste weg, je proeft alleen niets meer. Op een van de vele mondiale ‘Peperbeurzen’ zijn T-shirts te koop met de tekst: Pain Is Good!
Probeer dit even te doorgronden: Pijn is goed. Omdat ik dan pepers kan eten om de pijn te verdoven…dat doet even pijn, maar dan voel je ook niets anders meer dan verdoving.
Het niet zweten is overigens te verklaren. Als een prooidier in stress is, in shock…dan produceert het lichaam geen angstzweet zodat het dier niet traceerbaar is. Oog in oog met het einde wordt het doodkalm.

Door de autoriteiten werd er een krans gelegd bij ‘het monument van de onbekende toerist’. De anonieme vakantieganger, moegestreden tegen de armoede in arme landen en zat nu verslagen thuis.
Samen met miljoenen anderen hadden ze een leger gevormd, een vreemdelingenlegioen. Jaar in jaar uit, soms vier keer per jaar waren ze als invasiemacht erop uit getrokken in den vreemde om gewapend met geld de mooiste gebieden op aarde ‘tijdelijk’ te bezetten en de mensen daar te bevrijden van armoede. Het tijdelijke karakter van de bezetting was geleidelijk aan permanent geworden. Bevrijders werden nu als uitbuiters gezien, als neo-kolonialen. Armoede voerde een ondergrondse guerillastrijd tegen de toerist die zichzelf als een soort van
vrijheidsstrijder zag. Was vakantie in feite niet een voortzetting van de reguliere oorlog alleen met andere middelen. ..onder het motto: met een toerist als vriend heb je geen vijanden meer nodig? Met hun geld en vrijetijd kon een bataljon toeristen hele volksstammen inlanders aan het werk houden. De luchtmacht speelde een cruciale rol in snelle efficiënte troepenverplaatsingen. Hele hotels werden in het veroverde gebied gevorderd, stranden werden ingenomen door dit bevrijdende bezettingsleger. Toch verloor het vakantieleger terrein, rekruten deserteerden en bleven liever thuis met de foto’s. Gewapend met souvenirs als oorlogsbuit waren de laatste toeristen gerepatrieerd, nu zaten ze verslagen thuis. De armoede had gezegevierd. Het uitgeputte land was weer van de lokalen.

Het jonge meisje had onredelijk staan schreeuwen…dat de wereld in brand stond.
Ze werd meteen gediagnosticeerd, maar ook dat hielp niet…ze bleef maar schreeuwen, ondankbaar en verwend.
Het gebeurde allemaal in de tijd dat de honden het blaffen uit hun achterste hadden verleerd. Elk kind kreeg toch die prachtige stip op de horizon voor zijn verjaardag. Die stip wees de vooruitgang aan. Wisten volwassenen veel dat het des kinds was om via de achteruitgang weg te glippen… naar het leven zonder stip. Waarom zouden kinderen zich met cijfers bezighouden als het algoritme dat al deed? Waarom zouden ze de officiële taal leren als ze elkaar in hun eigen taal konden verstaan. Bovendien hadden ze zo onderling hun geheimtaal om de volwassen wereld te saboteren. Waarom leren lezen en schrijven als ze met hun eigen leven hun verhaal konden leven, spelenderwijs? Het leven schreef zich vanzelf van dag tot dag. Elk kind wist diep van binnen dat verveling veel boeiender was dan welke scholing dan ook. Het enige dier dat naar school moest, het mensenkind.
Hoe kon het dat onopgeleide dieren precies wisten wat het leven van ze vroeg, zonder diploma, zonder vliegbrevet. Ongeschoolde vogels floten toch hun volmaakte lied voor de wereld? Kinderen bezaten moeiteloos de gave om irritatie op te wekken door gewoon zichzelf te zijn. Hoezo stippen op de horizon? Hun enige stip was de zon zelf en kwam jou vanzelf stralend tegemoet.
Gelukkig kwamen er robots voor de volwassen mens op de markt die volautomatisch doelgericht, efficiënt, rechtstreeks naar de stip toe bewogen…tot ook eerste robot met een burn-out werd binnengebracht, geheel overstuur, het ding sloeg wild om zich heen…zijn processor kon het allemaal niet meer verwerken…metaalmoe. Het meisje bleef maar schreeuwen… dat de wereld geblust moest worden. De instanties gaven haar maar gelijk, dan hield ze even op met schreeuwen.

Het Friese Wolvarken is een vrijwel uitgestorven stamboekvee-ras en staat in de Unescolijst voor werelderfgoederen. Wie geluk heeft vindt een enkeling eenzaam in een weiland. De rest is opgezet in musea te bewonderen. Een prachtdier, je weet niet wat je ziet…een gespierde rompvormige homp op pootjes. Zijn naam dankt deze soort aan het feit dat het zich schorgeblaat heeft, op zoek naar soortgenoten, waardoor het tot geknor is verworden. Veel geknor maar weinig wol is zeker op dit ras zeker van toepassing, het haar groeit tergend traag. Er zijn meerdere Friese namen voor het oerdier, men noemt het Kaalskaap…ook wel Modderskaap omdat het rollend door de zompige prut moddergoor wordt. Sommigen noemen hem zelfs de Friese Weidedolfijn omdat hij regelmatig in de sloten te vinden is. Het verdrinken gaat hem daarentegen weer niet zo goed af vanwege het feit dat hij zo weinig wol te geven heeft. Dat hij nog leeft mag toegeschreven worden aan zijn onbruikbaarheid. Het vlees smaakt gronderig en naar tranige oude vis, wellicht omdat hij zoetwatermosselen eet als hij toch weer eens in de sloot ligt? Een Friese bioloog omschreef hem daarom zelfs als amfibie.
De weinige wol is uiterst zeldzaam, dus zeer kostbaar en vindt gretig aftrek bij taxidermisten die het als vulling gebruiken voor opgezette Unescokandidaten.

In haar onmetelijke wijsheid heeft het Algoritme het perfecte medicijn ontwikkeld waar nog geen geschikte ziekte voor bestaat. Er bleek onder de bevolking een enorm gebrek aan aangename klachten. Bij een preventief prettig medicijn hoort natuurlijk ook een fijne ziekte. Het streven is om een heel fijne ziekte te kweken belooft de Data-authoriteit, een onschuldige aandoening met louter aangename bijwerkingen. In de laboratoria wordt hard gewerkt aan een virus dat goed besmettelijk zal zijn. Ik hoor u al bedenkelijk naar de muur staren…waarom zou je een prettige ziekte willen genezen en er een medicijn tegen innemen? Terechte kanttekening. Echter, dit middel onderdrukt, de in dit geval aangename klachten, niet zoals reguliere medicijnen doen, maar versterken die juist. Gevaar is wel dat de behaaglijke ziekte verslavend zou kunnen werken…het kan ook te aangenaam worden, hetgeen zou leiden tot behaag- ziekte . In dat geval is het advies een iets lagere dosering te slikken. De ziekte zal naar verwachting binnen een jaar op de markt komen. Tot die tijd kunt u alvast de medicatie in huis halen en u gaan verheugen.