Was het nou alsof je naar ‘The making of’…zat te kijken? Het leek net echt…als je de waan van de dag moest geloven. Er waren toch ‘echte’ beelden van en het stond toch zwart op wit de ‘echte’ digitale krant? Verfilming van de roman ‘Collateral Damage’ ? Hoezo verzeild geraakt in een apocalyptische roman? Die roman blijkt nooit geschreven. Er is geen auteur, geen knap geconstrueerde plot…net eens een hoofdpersoon die een dragende rol speelde, louter inwisselbare figuranten. Wat was echt? De deskundoloog verklaarde dat het slechts een dom en blind evolutionair genenexperiment was van dode materie, daar moest je dan maar aan geloven of je het leuk vond of niet. Maar jij…armzalige, jij leefde altijd al onder een steen, vredig samen met de microscopische intelligentie. Wat was je anders dan een geniale bacterie die elk moment quantumsprongetjes van plezier kon maken bij de evolutionaire verkenningstocht. En je was niet alleen, maar met tallozen samen onder die steen. Geen mens zou een dag overleven zonder bacterie. Het blote oog is stekeblind voor het onzichtbare en voor het onafzienbare. Kruip onder een steen en verenig je met het onzichtbare geheel…dat is toch niet teveel gevraagd?

Ja hoor, ik lig nu goed… oké, begin maar alvast te typen:

“Eh…..Ik krijg geen letter op papier door mijn verschrikkelijk gelukkige jeugd….kreeg alles zonder enige moeite in de schoot geworpen…een gouden lepel, een eigen paard, een aandelenpakket…”

Wacht even ja, ik neem even een slokje….zo, here we go!:

“…eh waar was ik……Mijn au pair Christine was als een moeder voor mij, ze deed alles, hielp mij mijn kleding uitkiezen in Milaan waar we jaarlijks winkelden, hielp mij met wassen, aankleden, eten…bracht mij naar school…wat deed ze eigenlijk niet?…Ze was altijd thuis om mij bij te staan….las mij voor, hielp met huiswerk maken…waar ik niet zo goed in was…eh…soms vroeg ik mij af waar ik nou wel goed in was, maar kwam al snel tot de ontnuchterende slotsom dat elke noodzaak daartoe ontbrak….ik zat er immers al goed en warmpjes bij, waarom ergens goed in zijn?…..Mijn enige zorg was om de aandelen zo goed te beleggen dat ons vermogen in ieder geval niet minder waard werd. Dat was het enige vermogen van ons soort mensen dat van kapitaal belang was, andere vermogens kunnen ons gestolen worden. Wat koop je voor dat soort vermogens…niks, ja toch Christine…”

Sorry, dat moet er niet in, maar dat begrijp je wel, dat redigeer je er wel uit…even een slokje.
“….Toch begon deze behoudzucht te schuren, te jeuken…vooral tijdens het jaarlijkse familiefeest waar ik mijn ouders weer eens zag….Ik maakte mijzelf tijdens het diner wijs schrijver te willen worden…huurde de volgende dag vol daadkracht een secretaresse in …en besloot om dagelijks een hoofdstuk te dicteren!’

Ik weet het even niet, voel mij nu een weinig vermoeid, mijn beste Christine. Misschien wil jij het eerste hoofdstuk afmaken…zo ongeveer tot die keer dat wij samen Russisch roulette speelden met het waterpistool gevuld met die oude champagne uit de wijnkelder…dat lijkt me leuk…heb ik trouwens heel fijne herinneringen aan… zie ik je morgen weer…same time hier op de sofa…let je wel op mijn interpunctie…? Als ik duidelijker moet spreken, zeg je het toch wel hè? Had je trouwens al nagedacht over de titel van mijn roman?
Wat zeg je Christine,….’de Kanarie in de Goudmijn’?

In het kader van de heersende transparantiedwang moet Openbaar Geheim een lans breken voor de emancipatie van de echte man. Die vordert weliswaar tergend langzaam. Maar door vastberaden toewijding worden er toch gestaag steeds kleine maar essentiële stappen gezet. Zo woedde er een felle interne strijd voordat de volwassen heren-BH eindelijk salonfähig werd. Het kwam neer op de oude discussie over vorm versus inhoud. Uiteraard een valse tegenstelling, ingegeven door de opvatting dat man en vrouw toch vooral strikt gescheiden wezens moesten blijven. Een inmiddels achterhaald standpunt.
Wat voor de doorgewinterde feministe een dwangbuis was betekent voor de echte man een trofee van bevrijding. Baardgroei was daarvoor al succesvol genetisch van de mannenwang verbannen en had plaatsgemaakt voor opfleurende of flatterende make-up. Eyeliner en lipstick leek echter voorlopig nog een brug te ver.
Buiten waaide een zijdezacht lentebriesje en wie goed de menselijke biotoop observeerde kon de eerste mannen in rokje en onthaarde kuiten naar buiten zien treden. Eerst nog wat onwennig en schoorvoetend, maar al gauw trippelden ze koket in het rond…als vrije vogels. Het was nog maar een handjevol zeldzame vrijgevochten exemplaren, maar toch… het baltsseizoen was begonnen.
Ik besloot mijn stoutste schoenen aan te trekken en mij in de lente te begeven.
De sluimerende belofte van vrijmaking werd meer dan ingelost…dat hemelse briesje tussen de dijen…dat moesten die gebenedijde vogels ook ervaren als ze door het zwerk zwierden. Dit was dus die legendarische wereld…die wereld die er nog te winnen viel.