Je neemt wel eens iets mee van je vakantieplek, een mooie steen of een schelp.
Mijn tante plukte altijd alle plastic bloemetjes weg van de plaatselijke toiletverfrisser, first things first. Haar huis hing er vol mee. Niets wenselijks is een mens vreemd. Je neemt iets mee als aandenken aan de heerlijke omgeving die je met je mee wilt dragen.
De souvenierjager-verzamelaar. Mijn tante jaagde graag op glimmende dingen, ze hing er vol mee. Haar bedelkettinkje groeide gestaag met nieuwe bedeltjes. Hoorde je gerinkel dan kwam tante eraan.
Een steen of schelp meenemen heeft nog iets onschuldigs, ogenschijnlijk.
Hoewel, wat als iedereen dat nu doet? En vrijwel elke toerist doet zoiets. Er ligt een enorme bulk aan exotische stenen en schelpen op vensterbanken, vitrines, tuinen…als aandenken aan alle plaatsen waar men ooit heeft rondgestruind. Liggen deze gebieden er nu kaalgeplukt bij? Er zijn nu stranden waar je niets meer mag meenemen, strafbaar. Daar zijn souveniers voor, meestal gemaakt van stenen of schelpen. In kringloopwinkels liggen talloze verweesde souvenirs te wachten op repatriëring naar het land van herkomst. Wie adopteert het souvenier? Is het niet de hoogste tijd voor een internationaal Souveniermuseum? Aandenken is van alle tijden.
Mijn tante had op het laatst een gouden plafond in haar flat van echte kunststof panelen. Haar nieuwe vriend had zelfs een gouden tand. Zijn lach was de kroon op haar verzameling. Gouden tijden.

Het menselijk lichaam heeft ongeveer 37 triljoen cellen. Tel maar na, tel je zegeningen.
Voor een goed onbegrip van het onvoorstelbare is dat een 1 met 18 nullen.
Je voorstellingsvermogen verschrompelt bij het besef dat je zoveel cellen bezit die als een ondeelbaar geheel functioneren. Elk van die cellen wordt om de zeven jaar vervangen door een nieuwe cel. Dat gaat spontaan en ongemerkt. Een ongekende intelligentie is hier aan het werk, analoog aan de genialiteit van moeder natuur.
Haar geest is onze oorspronkelijke natuur, ze dirigeert het triljoenkoppige orkest tot een
Synfonie. Luister eens hoe je cellen zingen, hoe ze zich afstemmen op elkaar om samen te kunnen resoneren. Je cellen spelen een harmonie der sferen.

Mijn huisarts komt onverwacht op huisbezoek. Hij is onze buurman en hij had mij al zo lang niet in de tuin gezien. Toen we hier kwamen wonen
werden we uit wellevendheid lid van zijn prille praktijk. In de dagelijkse praktijk kwamen we er nooit. Na de inschrijving grapte ik nog dat ik hem nooit meer wilde zien.
Wat scheelt er aan Ralph? ,vraag ik.
Niet zo lekker in mijn vel, moet hij bekennen.
Waarom ga je niet naar je huisarts dan?
Die heb ik niet.
Dat is grappig, zeg ik…de controleur die nooit wordt gecontroleerd.
Inderdaad, beaamt hij als boer met kiespijn: Ik lijk wel een masseur met kramp in zijn nek.
Tragisch, zeg ik ,want wie onthooft dan de laatste beul?
Slagers keuren eigen vlees…
Je zit dus niet lekker in je vel?
Nee, ik voel dat ik te kort schiet, mijn patiënten vertrouwen mijn diagnoses niet meer… ze kijken zelf op internet en doen aan enthousiast aan zelfmedicatie, ze lezen mij bovendien de les… geven mij ongevraagd advies. Ik voel mij een beetje buiten spel staan.
Is dat niet de bedoeling dan…een zelfredzame mens kweken die zijn zelfgenezend vermogen weet aan te spreken?
Maar wat blijft er dan over van mijn vak?
Wat verwacht je dan van jezelf?
Dat ik mijn patiënten kan genezen.
Kun je dat dan niet?
Nee, ik kan hun symptomen bestrijden, pijnen verdoven, maar helen kan ik niet.
Je bent dus geen heelmeester.
Nee, het geheel ontgaat mij, ik kan alleen onderdeeltjes behandelen, wegbranden, injecteren, of pillen geven… en dan klagen ze weer over de bijwerkingen, wat moet ik doen?
Ermee leren leven… een goede heelmeester zoeken of je zelfhelend vermogen aanspreken?

(Illustratie:Martin Jarrie)

Vanochtend voelde ik mij opeens wat onwennig. Ik besloot bij hoge uitzondering in de spiegel te kijken. Ik wist even niet meer waar ik kijken moest. De evolutie had mij de afgelopen nacht lelijk te pakken gehad. Mijn verschijnings-vorm zag er uitzonderlijk uit. Als uitzondering op de menselijke regel. De afwijking die de regel bevestigt. Waarom deze vermeerdering? Louter omdat het kan? Er kan zoveel, zo niet alles. Maar was dit menselijk? Was meer ook beter, handiger? Kortom een vooruitgang? Onwenselijke vragen. Ik heb mij erop toegelegd om dat wat is precies zo te wensen. Wat een geluk om de wens bij de vervulling te voegen en dan te zien: het past precies.

(Illustratie Michel Jarrie)

Het hoofd als flipperkast. Er is maar 1 bal om te verspelen.
Die bal is je ziel. Het hele denkmechaniek is erop uit om aan de bal te blijven, om de score te verhogen. De bal mag nooit ‘down the rabbithole’ verdwijnen. Als dat toch gebeurt slaat het hoofd op ‘Tilt!’
Je flipt!
Daarna blijkt: ‘down the rabbithole’ is de natuurlijke gang van zaken…daar gebeurt het…the real ‘thing’. Je kunt gewoon een nieuw spel beginnen. Er zit geen muntengleuf in het hoofd waar je kwartjes in moet werpen. Het hoofd speelt gratis het spel mee. Die ene ziel bestaat uit oneindig veel identieke ballen, de hele wereld weerspiegelt in hun glanzende huid.

(Illustratie: Martin Jarrie)