Je droomde dat je in een stripverhaal verzeild raakte. Je werd er helemaal Gallisch van.
Ze noemden jou daar Xnappernix. Alles ging z’n normale gangetje in het dorpje. Jij was de enige die het niet begreep…de gang van zaken. Je voelde je zo’n plat figuurtje, wel netjes ingekleurd dat wel….maar je tekstballonnetjes bleven leeg. Je wilde Panoramix raadplegen voor een wonderdrankje maar die stond hoog in de boom maretak te snijden. Eerst wachtte je nog onder aan de ladder, maar tijdens de hele strip bleef de hoogbejaarde druïde boven. Je probeerde dorpsgenoten aan te spreken maar jij bleek daar de enige die Gallisch sprak. De anderen spraken een slecht vertaald taaltje. Je dacht nog: ik ben in het verkeerde album getekend….Gelukkig werd je wakker in die zogeheten ‘echte’ wereld waar je minstens zo weinig begreep als de figuur in de strip. In deze multidimensionale strip kun je alles zelf betekenen en inkleuren, en een verhaal ervan maken. Maar waarom zou je? En trouwens: waarom zou je ook eigenlijk niet?

Evolutie is een speels wezen, ze zit in de cel en speelt met ons leven. Haar experimenteerdrift is onvermoeibaar. Zelfs als ze slaapt is ze nog cellen aan het delen. Bovendien speelt ze niet met één verschijningsvorm van leven maar ze speelt simultaan met alle levende wezens tegelijk. Elke vorm is een thema met talloze variaties. Duizenden kevertjes, ondersoorten, wondervormen. Waarom steeds weer anders? Omdat het kan? Nee gekko, omdat het leuk is om te spelen, om je te verwonderen. Of je het leuk vindt om het spel mee te spelen of niet, ook aan ons wordt op dit moment geknutseld. Evolutie doet maar wat zich niet laten kan…en dat zonder een gedegen opleiding kunstacademie, zonder design-diploma. Zelfs zonder handen. Dat is wel het meest wonderlijke…ze werkt altijd van binnenuit naar elke  manifestatie toe. Een echte happening.

Van oudsher zit overal wel een luchtje aan. Gelukkig of jammer genoeg ruikt de menselijke neus niet alles. Anders dan de mensengok ruikt de hondenneus veel meer geurwerelden, zoals ook het hondenoor veel hogere frequenties ontvangt. Veel mensen zijn ervan overtuigd geraakt dat ze stinken en wassen zich zo manisch dat ze huidproblemen krijgen. Daarna spuiten ze zich vol met officieel goedgekeurde geuren uit stinkend dure glazen flacons. Ergens tijdens hun opvoeding is hun wijsgemaakt dat ze stinken. Wanneer men vindt dat iets stinkt dan ruikt men meestal iets anders, iets anders dat men niet thuis kan brengen. Het andere stinkt en het eigene geurt.
Als een kat je kopjes geeft dan smeert hij je in met zijn geurklieren die vlak voor zijn oor liggen, het haar daar is wat dunner ingezaaid waardoor het lekkerder smeert. Je wordt eigen gemaakt, nu behoor je tot het territorium van je kat. Is het niet vreemd dat de mensen vervreemd zijn geraakt van hun eigen natuurlijke lichaamsgeur? Volgens mij symbolisch voor de vervreemding van zijn eigen wezen, zijn oorspronkelijke natuur.
Die geurloze essentie die alles waarneemt. Volgens een oud volksgeloof heeft alleen de duivel geen geur. Daar volgt uit dat alles wat niet des duivels is tegen de klippen opstinkt. Zo is het goede in een kwade reuk komen te staan.

Heel lang geleden toen de maan nog een baard had en de zon een snor.
Heel lang geleden…en geloof me dat deed van au. Jazeker, zomaar voor onze zalige toekomstige zonden. Je dankte bij voorbaat de koekoek op je blote knieën. Want zalig de onwetenden die hemelen erven, dat waren nog eens harige tijden. Echter toen…viel die mooie baard uit en ook die snor verkaalde gestaag. Elke haar viel vredig neder op aarde en men geloofde het verder wel. Wel…nog steeds zoeken er menselijke dieren naar die uitgevallen haren, om er heilige bezems van te maken. Om er hun vuile straatjes mee schoon te vegen, het uitvolkorenvolk der zeloten.

Mensen zijn schaaldieren, ze plaatsen zich graag in de hoogste schaal, vergeleken met andere dieren de kroon der schepping. Ze achten zich hoog verheven boven de mieren, minachten de hoogverheven gieren als laffe aaseters. Op intergalactische schaal zijn wij eerder microben. Op planetaire schaal de rotte appel in de schaal.
Wat doen goede microben? Ze breken stoffelijke resten netjes af tot verse behapbare grondstoffen, bouwstof voor nieuw leven. Ze faciliteren het leven. Natuurlijk zijn er ook ziekteverwekkende microben, die de rotte appel op het spoor zijn gekomen. Het klinkt vreemd in de oren dat microben ethischer handelen dan mensen. Toch handelen microben uit puur eigenbelang, dat eigenbelang is het voeden van de eigen natuur. Het toont hoe dom de slimme mens is door dat eigenbelang te ontkennen. Onbegrepen eigenbelang.

Beleven heeft een soort maximum snelheid. Iets intens ondergaan gaat langzaam, rustig. Wie te snel gaat ontgaat veel details. Het universum is een oceanisch weefsel van details. Door de angst iets te missen mis je veel, onderweg naar het volgende mis je alles wat hier al is. Vertraging werkt als microscoop op de voortjagende tijd. Stilstaan werkt als bloemknop, elk moment ontvouwt het leven zich met talloze blaadjes van mogelijk heden. Zo trekt het aandacht. Met het bezoek aan de bloem wordt de werkelijkheid bevrucht. Zintuigen hebben stilstaan nodig om te kunnen versmelten. Iets ondergaan verwijst naar ondergang. De vraag ‘hoe is het je vergaan’ verwijst naar vergaan, je vergaat in de directe ervaring. Ver gaan door hier in op te gaan. Nectar van de bloem. Wat voor honing verzamelen wij…of is dat bijkomstig? Bijvangst?

De natuur is analfabeet. Wat niet zeggen wil dat ze nietszeggend is, integendeel.
Ze drukt zich uit op talloze wijzen, in talloze kleuren, smaken, geuren, vormen.
Natuur benut de totale vrijheid van alle uitingsmogelijkheden.
In een wereld waar niemand luistert kan alles gezegd worden, stelde F.Wildesheim al eens vast, maar om dat vrijheid te noemen is een misverstand. Het misverstaan van de juiste verhoudingen: de natuur op de eerste plaats en de mens als laatste gast.
Het mooiste voorbeeld van een analfabeet is de octopus die zijn hersencellen in zijn gehele lijf heeft waardoor hij elk moment van vorm kan veranderen en van kleur, dankzij zijn flexibele pixelhuid. Zijn huid lijkt een vloeibaar beeldscherm waarmee elke vorm en kleur kan worden aangenomen. Hij werkt zonder woorden samen met andere dieren. Hoe armoedig steekt de menselijke taal daarbij af. De octopus is het oudste dier dat alle rampen op de planeet heeft overleefd, kortom hij heeft het langst op school gezeten, de levensschool. Zijn communicatie is onmiddellijk, hij belichaamt de expressie direct. Ik zou mijn zwemzak zo ruilen voor zo’n geavanceerd vloeiend lijf.
Naamloos gaat de natuur haar gang, met geen ander plan dan zelfregulerende wildgroei. Een vogel heet niet, een boom draagt geen naam. Geen muis is Duits, geen
paard is een Spanjaard. Geen schepje wormaarde bezit een nationaliteit. Menselijke taal is betekenisloos voor de natuur, ze verstaat dat niet. Steek een verhaal af tegen je hond en hij trekt z’n kop schuin van onbegrip. Maak een gebaar in lichaamstaal en hij leest jou als een open boek. Naamloos gaat het mensdier ten onder aan gesimuleerde doofheid, doof voor zijn eigen ingeschapen natuur.