Ga argeloos morsend te werk
dat geeft een vlek,
zorgvuldig knoeien mag ook.
Wrijf in de vlek,
smeer wat overtollig is
per ongeluk aan je neus,
moedwillig mag ook.
Teken een rondje,
met een pupilpuntje erin,
bij wijze van oog,
een streepje mag ook.
Nog een krabbeltje neus…
een gaapje mond,
een gaatje mag ook.
Wat mag eigenlijk niet?
Knip de vlek uit.
Plak hem op.
Lijst hem in,
zie hier het zelfportret
van de morslevende
Homo Ludens
nalatenschap blijft
blijft hier in wat bezield is
strooit alle zaadjes
laat hier dit verwaaide kaf
hulzen dansen wild
kringetjes in de herfstwind
ik is een verlaten huls
het wonder is uitgezaaid
neem gerust alle dingen
laat hier de ruimte
neem al wat klinkt
laat hier dit stille wezen
verzamel elk denkbeeld
stook er een vreugdevuur van
wees zorgvuldig nalatig
zo wordt dit wonder gevoed
Ozamaki©FutonPress2019
uit: WankeleVerzen, vertaling:Miruki Wildesheim
Niets hebben en toch
niks missen, dat lijkt op niets
kwijt zijn en toch niks zoeken.
Hoe zou datgene
wat niemand kan bezitten
kunnen zoekraken?
Alleen eigendom
kan ons gestolen worden.
Niets, dat is al weg
Hoe kan iets gezocht worden
als het niet al gekend zou zijn?
Hoe zou dit, hier gevonden
ooit herkend kunnen worden?
Hoe kan iets op zoek gaan
naar datgene wat op zoek gaat?
Als datgene wat zoekt
juist het gezochte is?
Is zo gezien niet
zoeken het vinden
en jagen de prooi?
Ozamaki©‘WankeleVerzen’ FutonPress 2019 vertaling:Miruki Wildesheim
Op de binnenplaats van ‘ons’ winkelcentrum voetbalden wij in de late zomeravonduren.
Een perfecte ommuurde plek. De bevoorrradingsdeuren dienden als doel, ieder een deur. Aan de zijlijn van ons stenen veld zat het verplichte Chinese Aziatische restaurant, met grote afvalcontainers. Het stonk er altijd naar voedselresten. De Chinese kat zat vaak met tevreden oogspleetjes in de deuropening, er liepen ratten.
Na een blikseminspectie van de voedsel-en-warendienst werd het restaurant plotseling gesloten. De containers zouden vol met blikjes hebben gezeten, blikjes kattenvoer,
balletjes in saus. Zoveel blikjes kon die ene kat nooit op. Hij moest dus geholpen zijn door de bezoekers van het restaurant aan de voorkant, handlangers…medeplichtigen. Hoe het restaurant heette weet ik niet meer, wel dat het volgende Chinese restaurant in de volksmond ‘Mi Hauw’ werd genoemd. De volksmond geeft altijd een vreemde nasmaak. Het restaurant veranderde, maar de kat bleef dezelfde, volmaakt tevreden.
Ja, daar sta je dan
stil op een zebrapad
of zoiets, weet jij veel?
met je nieuwe schoentjes
van inkt die een spoor
nalaten. Je staat ergens
bij stil, maar bij wat?
Bij dat wat niet weet
waarbij het stil staat?
En dat dan weten,
onomstotelijk benul.
Deze eeuwig jonge zon
streelt al wat huid heeft
met haar lange lichtvingers
heeft niet elke cel een huid,
elk blad, elk steentje?
heeft zelfs ruimte niet een vel,
van duistere nacht zo zacht?
huidig licht, heet dit strelen
wijs eens iets onhuidigs aan?
hoe wijs je naar stilte
als alles hier al op wijst?
Ozamaki©️FutonPress2019
uit:WankeleVerzen, vertaling Miruki Wildesheim