Gisteravond ging de langverwachte musical Nova Zembla in première.
‘Een staaltje van ontberingsentertainment’ ,aldus de eigen recensent van
Wastelandproductions. ‘Volgens ons marktonderzoek was er een enorme behoefte aan ontberingsvermaak, het moderne publiek wil gewoon lekker een avondje afzien…huiveren, klappertanden. Dat het zelf daarbij buiten schot blijft geeft een extra warm beschutte musicalbeleving’.                                           Het is een huiveringwekkend spektakel soms gelardeerd met een luchtige ijsberenchoreografie rond ‘het Behouden Huys’….de sneeuwkanonnen spuiten permanent. De glansrol van Willem Barentsz wordt grandioos vertolkt door Govert Rilling, die ook al schitterde in de awardwinnende kaskraker ‘Kuifje in België’.
Er was in de try-outfase nogal wat zuinige kritiek op de muziek van DJPlankton, die zou veel te gezellig zijn…een te hoog meezinggehalte hebben en bar weinig huivering wekken…de track werd nogal cru getypeerd als ‘boodschappenkarretjesmuzak’. DJPlankton liet de track remixen in het minimal music-idioom waardoor er een akelig koude sfeer ontstaat. Je voelt als het ware de koude poolwind door de kieren van het slecht geïsoleerde Huys tochten. Speciale complimenten trouwens voor de spookachtige noorderlichtshow in de slotacte.

Wie zichzelf normaal vindt heeft zich succesvol laten hersenspoelen.
Wie de wereld als gewoon beschouwt heeft een inschattingsprobleem.
Wie meent dat alles meetbaar is, is wel heel erg goed bij zijn gekke hoofd.
Wie dit bestaan vanzelfsprekend vindt leeft zo oppervlakkig als een pixel.

F Wildesheim

Je hoeft het je niet eens voor te stellen, het is simpel een kwestie van tellen.
Het is de ‘Wet van de Equivalentie’ die zegt dat er precies even veel sterren als zandkorrels zijn in de woestijnen en stranden van planeet aarde, tel ze zelf maar na. Precies evenveel. Het is ongelooflijk…en weet je waarom? Geen idee zeker?…gewoon omdat de wet van de equivalentie dat zegt. Heb je nu eenmaal dat getal paraat tel dan meteen ook even het aantal zielen, plus het aantal druppels in de oceaan…weer datzelfde getal…een wonderlijke wet. Tel dan nog het aantal hersencellen bij elkaar van wezens die ooit deze planeet vergeefs probeerden te doorgronden…weer datzelfde getal. Big data is meten wat je allemaal niet weet, een onmetelijk getal, tel het maar na als je het niet gelooft. Of hou je niet van tellen?
Kijk dan naar de nachthemel en zie de sterren als je hersencellen die oplichten in Oceanische ruimte niet begrensd door een hersenpan.

Voor de bejaarde schilder veranderden objecten gaandeweg in dingen die het uitzicht versperden. Zijn ogen gingen achteruit maar zijn blik keek steeds verder. ‘Ga toch uit m’n licht’, mompelde hij zacht tegen de dingen, ‘jullie werpen maar schaduw en belemmeren het zicht’.  Ze leken te luisteren…De schilderijen werden steeds leger, ruimer, lichter. Menselijke figuren verdwenen uit beeld…huizen, hekken, wegen al wat aan menselijke aanwezigheid herinnerde werd weggevaagd. Uiteindelijk vertrok zelfs de horizonlijn in één rigoureuze stap uit het landschap.
Zeegezichten leken het, ze vloeiden naadloos over in de hemel. In zijn laatste schilderingen liet hij steeds meer verf weg. Zijn palet verdroogde, de kwasten lieten hun haar achter op het doek.
‘Wat schilder je nou eigenlijk nog’ , vroeg zijn vriend.
‘Is het nu de ruimte of het licht wat je weergeeft?’
‘Ik weet het niet, ik voel mij als een musicus zonder instrument, ik kan alleen nog stilte aantonen’ ,verklaarde de kunstenaar.
‘Ik bewonder je werk’, zei zijn vriend, ‘omdat het bij geen enkele stroming
hoort, maar het stroomt wel’.
‘Inderdaad’ , zei de oude, ‘het stroomt leeg’.