De nieuwe film ‘It Isn’t Me’ van Wilbur Whilstquiver is in première. De voormalig gevierde Shakespeare acteur debuteert hiermee als regisseur. ‘It Isn’t Me’ is een cinematografisch hoogstandje…en vormt een categorie op zich, de multi-biografie.
Whilstquiver neemt hier namelijk ruimhartig alle rollen voor zijn rekening tegelijk is hij de regisseur. Hij speelt iedere figurant, zijn moeder, zijn grootvader, zijn buurman, zijn vrouw, zijn drie kinderen, zijn baas…zijn karakteristieke gezicht blijft steeds herkenbaar.
Dankzij een digitale kloontechniek heeft Wilbur zichzelf tot een menigte vermeerderd. Hoogtepunt van de film is het shot dat je een heel publiek van Whilstquivers in de bioscoopzaal ziet kijken naar de film waar louter Whilstquivers in acteren. Kenmerkend is dat er permanent in de camera geacteerd wordt, waardoor je persoonlijk wordt aangesproken en zelf steeds sterker het gevoel en idee krijgt dat jij zelf ook een naaste verwant van Whilstquiver bent. Vooral in de scene waarin hij in het wildeweg filosofeert hoe jij daar in je bioscoopstoel onlosmakelijk verbonden bent met hem, hij sleept alles erbij: genealogisch, genetisch, via onze evolutionaire stamboom… Een meeslepend familie-epos voor alle leeftijden.
‘You look undoubtly Whilstquiverish!’ ,zegt hij ergens in de slotscene.

Het nieuwe opgespoten land moest worden ingericht. Eeuwen had het braak gelegen. Kinderen hadden er graag gespeeld, op ‘het Wilde Landje’.
Er werd door de gemeente een prijsvraag uitgeschreven:
“Wie kan dit nieuwe land het beste en op z’n mooist inrichten?”
Er kwamen vijfentwintig inzendingen binnen. Geen van de inzenders haalde een meerderheid van stemmen. Er werd geen eenduidige winnaar aangewezen.
Ze moesten het land maar samen gaan inrichten, vond de burgemeester.
Al snel kregen ze onenigheid. Het kinderspel was menens geworden.
Het hele project verzandde in tegenwerking. Geen winnaars, niemand richtte het in.
De natuur kreeg vrij spel en overwoekerde de zandvlakte met wildgroei.
Het landje verwilderde weer, alleen nu op een veel hoger nivo.
Natuur is een niemand, onverwoestbaar.

De scheiding tussen lichaam en geest vond ik als kind al vervreemdend,
net als de scheiding tussen de ‘geesteswereld’ en de ‘echte’
tastbare wereld? De werelden, waanwerelden, materiële wereld,
literaire wereld, de belevingswereld…elke waargenomen wereld is
van pure geest, zonder geest geen wereld. Benulzijn is geestig ‘spul’.
Je kunt uit je lichaam treden, uit benulzijn stappen lukt niet.
Elke ontkenning werkt in deze als een bevestiging.
Bewijs van afwezigheid duidt op een aanwezigheid die eraan vooraf gaat.
Neem de diepe droomloze slaap, dat er niets valt waar te nemen aan droomwerelden
brengt een aanwezigheid aan het licht. Ook niets is een ervaring.

Eindelijk is het er dan: Water in poedervorm, zo handig.
Voeg er zelf wat vocht aan toe, even goed roeren en zwemmen maar. Een hoopje poeder ter grote van een suikerklontje is goed voor veertig liter. Waarom nog langer moeilijk doen met water uit de kraan als het met poeder kan? Probeer het en je vraagt je al snel af hoe je ooit zonder hebt gekund.

Creativiteit is zo’n woord dat vaak positieve associaties oproept. We vergeten voor het gemak kennelijk dat wapentuig ook met uiterst creatief vernuft wordt ontworpen. Steeds verfijnder, om steeds foutlozer te kunnen vernietigen. Wapenindustrie is een zeer creatieve sector, het lijkt wel of ze de duivel zelf in dienst hebben om de kunst van het kapotmaken te vervolmaken.
Wat wordt nog meer creatief ontworpen om te vernietigen?
Een betere vraag is wellicht: Wat wordt er niet ontworpen om zo snel mogelijk weer vernietigd te kunnen worden. Het economisch consumptiemodel is erop gericht dingen zo snel mogelijk kapot te laten gaan om plaats te maken voor nieuwe dingen om…etc. Oorlog en consumptie zijn twee handen op een buik. Conflict als aanjager van de economie. Achter ieder conflict zit een industrie.