‘Neem mij niet serieus’, zei de raaf op de rand van mijn bed rond middernacht,
‘geloof mij nooit op mijn woord!’

‘Stoor mij niet, taalraaf’, zei ik, ‘ik wil slapen’.

‘Schrijf op!’ , kraste hij mij toe, zijn urgente blik was onweerstaanbaar.
Ik bood geen weerstand, ik ken hem al langer dan vannacht.

‘Woorden op zich zijn leeg, zeggen niets, geen neerslag van betekenis’ ,

Ik noteerde gedienstig de schorre stem van de taalraaf.
…’Neem alleen dat ernstig waar het woord mogelijk naar verwijst…
Bijvoorbeeld het woord zout, dat smaakt toch nergens naar?’

De raaf keek even omhoog en schraapte zijn keel.

‘Het woord zout verwijst alleen maar naar de directe ervaring op jouw eigen tong…
je leest alleen maar de invulling van jouw eigen directe ervaring van op zich lege woorden…..’

Slaperig pende ik de woorden van de vogel neer in mijn hanepotige schrift.

‘Neem dit nooit met een korreltje zout, het heeft een heel eigen smaak van zichzelf….’
‘En proef je niets bij een bepaald woord…weet dan dat je de onmiddellijke ervaring moet zoeken om het te begrijpen’

De raaf kraste nog even schor en vloog onzichtbaar weg de nacht in.
Zonder aandacht had ik de woorden genotuleerd, ze waren nog niet tot mij doorgedrongen.

Ik zat in de wachtkamer samen met de andere dromen…gelaten wachtend tot ik aan de beurt was. We hoefden geen nummertjes te trekken. Onze beurt moesten we zelf in de gaten houden. Wie er nieuw binnenkwam vroeg welke droom er het laatst binnengekomen was. Zo hield iedereen dus de voorlaatste in de gaten.
Omdat het vroeg in de ochtend was waren twee dromen in slaap gevallen waardoor er zomaar iemand voor zijn beurt ging. Aanvankelijk leek er niets aan de hand…tot de volgende patiënt werd opgeroepen. Er ontstond meteen een ruzie over wie er aan de beurt was. De droom voor mij had het recht omdat de voordringer voor hem was, vond zij. Andere dromen vonden dat zij aan de beurt waren en zij op hun beurt ook weer.
Het leek wel een nachtmerrie kibbelende dromen.
Door het kabaal kwam de droomdokter zijn behandelkamer uit.
Of het nu ‘ns allemaal wat minder kon…nu was hij verdomme wakker geworden….zo kon hij toch niet werken! ,riep hij verstoord.
‘Waar wachten jullie nog op?….ik verwacht de eerstvolgende nu!…en hij wees mij aan”.
Ik was overrompeld omdat ik had zitten mijmeren over mijn aanstaande genezing…en nu was het plotseling al zover.
In de behandelkamer trof ik de behandelend arts slapend aan met een wit infuus in zijn arm.
‘Ja, zo gaat hij meestal te werk’ ,verklaarde zijn assistente die mijn verbaasde blik zag. Zij begeleidde mij naar een soort aquarium waar ik in moest stappen zodat ik kon oplossen tot een melkwitte vloeibare substantie.
Het voelde heel sereen om zomaar op te gaan in het basin met droomvocht dat rechtstreeks naar de aderen van de arts werd geleid. Daar ergens binnen…zou ik worden weggedroomd, eenmalig, voor het eerst gezien en beleefd.

“Wat een idiote droom is dit nu”, hoor ik de arts middenin zijn behandelslaap nog schreeuwen, “mijn hele wachtkamer is leeg…en een stem roept mij op: ‘Er zijn geen wachtende meer voor u!…Voorkomen is beter dan dromen!’”.

Leven gaat voort vluchtig als een droom, blijvend niet onopgemerkt.