‘Schele ogen zien wel dubbel zoveel maar niet beter’, zeiden ze in Sliedrecht, althans
daar hoorde ik deze ‘volkse wijsheid’ voor het eerst.
Tante Hetty was daar woonachtig. Ze loensde nogal. Haar man Wijnaldus
zoog bagger…ik bedoel natuurlijk dat hij werkte in de baggerindustrie.
Hij werd later schathemeltje rijk van bagger, weliswaar niet in Slie maar in Suez.
Van Tante Hetty werd gezegd dat ze ze zag vliegen, achter haar rug. Ik bedoel uiteraard niet dat er zaken achter haar rug vlogen, maar dat er over haar geroddeld werd, wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt. Ik had altijd met tante Hetty te doen wanneer er kwade tongen spraken. Ze zag regelmatig dingen die er volgens anderen niet waren. De macht van de blinde meerderheid.
Ik voelde mij verwant, hoewel ze niet echt mijn tante was. Ook ik zag vaak dingen die niet door anderen werden waargenomen. Het weinige dat ze ooit tegen mij zei was :
‘Je kunt pas echt leren zien met je ogen dicht!’.
Het klonk onheilspellend omdat ze het in mijn oor fluisterde in een kamer vol visite. Het schiep een onverbreekbare band. Daarna keken we veelbetekenend naar elkaar.
Wat voor dingen dan? Dingen, astrale excursies, te toevallige samenlopen, te onwaarschijnlijke gebeurtenissen die ik niet kon thuisbrengen. Ze zouden mij zien aankomen thuis met mijn buitenzintuiglijke waarnemingen. Ik keek wel uit om deze ervaringen met mijn familie te delen. Ik wilde niet hetzelfde lot ondergaan als Tante en daarom trof mij hetzelfde lot. Er niet over spreken veroorzaakt namelijk dezelfde isolatie en uitsluiting als er vrijmoedig over zijn. Tante Hetty was vrij moedig.

Ze zag veel en vaak ufo’s, prachtig ronde lichtgevende symbolen. Carl Gustav Jung duidde deze waarnemingen ooit als ‘het intense verlangen naar goddelijke eenheid’,
zo las ik later. Verlangens kunnen kennelijk zo branden dat ze licht geven in de hemel.
Ik vind dat nog steeds een plausibele optie, dat de sterren helder brandende verlangens zijn.
In wezen is de hemel niets anders is dan een uitbreiding van de belevingsruimte buiten je schedel. Het vreemde is mij vertrouwd, dagelijkse kost.
Natuurlijk praat ik hier met niemand over, dat ik ze zie vliegen. Ik kijk wel link uit.
Wanneer ik naar de hemel kijk zie ik tante Slie oplichten, als een knipoog.
Dan hoor ik haar zeggen:
‘Het draait allemaal om het licht, de rest is bagger!’

Tegen beter weten in doorgaan met iets wat schadelijk is heet met een mooie term ‘cognitieve dissonantie’. Zou het niet beter ‘irreële pretentie’ kunnen heten?
Het lijkt gebaseerd op aanname dat de mens een rationeel wezen zou zijn en op het wensdenken dat een berekenend mens het meest wenselijk is, een vals ideaal.
Overigens niets ten nadele van het ideaal, idealen zijn van nature vals.
Vandaar dat geen mens daaraan kan voldoen.
Het is een feit dat er tal van wetenschappelijk bewezen inzichten zijn die nooit worden toegepast in de levende praktijk. Meestal omdat het geld kost, maar ook omdat men denkt dat het meer geld kost, zelfs terwijl veldonderzoek aantoonde dat dit niet het geval is en dat het zelfs bezuiniging geeft. Één zo’n voorbeeld is het basisinkomen
Zo bezien is de diagnose cognitieve dissonantie maatschappelijk ook zelf weer een cognitieve dissonantie omdat er tegen beter weten in niets mee gedaan wordt.
Het vereist risico om het in de praktijk door te voeren. Bewust risico’s nemen is niet rationeel, dit vraagt om vertrouwen en daar de ratio niet goed in. De ratio is georganiseerd wantrouwen, gebaseerd op angst. Hoeveel onderzoek ook aantoont dat vertrouwen veel effectiever is dan angst lijkt geen impact te hebben. De rationele conditionering maakt zich zo sterk, ze bewapent zich tegen de ‘aanvallen’ van het vertrouwen.

De wapenlobby blijft geloven dat meer wapens de wereld veiliger zullen maken, zo werkt de ratio, berekenend, het levert meer geld op.

‘Waar idealen, zelfbeelden en wereldbeelden instorten daar verrijst een nieuwe belevingswereld gebaseerd op directe levende ervaring’

F. Wildesheim, dagboekfragment uit:’Nalatig Heden’,

Begin oktober was de aantocht van heiligman Kapoen al goed begonnen.
Het merchandise-assortiment lag al ruimschoots in de buurtsupers.
De geneutraliseerde knecht had inmiddels gelukkig helemaal geen kleur meer.
Toch gaf de functieomschrijving nog aanstoot, knecht blijft toch een vernederende term voor een dienstbare werkkracht, een denigrerend residu uit een paternalistisch tijdperk. Men zocht naarstig naar alternatieven:
Neutrale dienstverlener…niet nader omschreven werknemer…waardevrije hulpkracht…
gewaardeerde collega…kadobezorger… Het bekt allemaal niet echt lekker.
Daarom is gekozen voor ‘pakketdistributeur’, handig, want het hele jaar bruikbaar.
Vanuit streng orthodoxe atheïstisch kringen is trouwens ook al geageerd tegen de term ‘heiligman’. Niet onterecht overigens want niets is meer heilig voor de huidige tijdgeest dan het ontheiligen zelf. Een meerderheid heeft inmiddels al geopteerd voor ‘Kindervriend Kapoen’. De term ‘Gutmensch’ kwam helaas niet door de ballotage.
De achterhaalde klederdracht zal worden vervangen door standaard Hiphop-dracht zodat jeugdigen zich beter kunnen identificeren. Het feest is begonnen.

Michael Sowa

Ik was even naar het toilet geweest tijdens het familiediner in ons voormalig geboortehuis. Een gezelschap van erfgenamen.

Het duurde even voor ik besefte dat ik een losse deurkruk in mijn hand hield. Wat had ik gezegd vlak voordat ik de kamer verliet…?
Het enige wat mij te binnen wilde schieten was een onschuldige opmerking over de warme vertrouwdheid die ik met onze butler Ralph voelde…
‘Vinden jullie het ook niet opvallend hoe veel Ralph op ons lijkt..?
, hij heeft zelfs dezelfde kleur ogen!’ , dat was alles. En ik meende het oprecht.

In een poging de sfeer open te breken gebruikte ik de deurkruk als pistool en deed alsof ik daarmee onze butler neerschoot. Ralph was zo wellevend om mijn spel mee te spelen, dat had hij van jongsaf aan voor mij gedaan, niet plichtmatig maar met plezier.
Hij viel gracieus op het afgesleten hoogpolige tapijt.
De fles Champagne rolde daarbij over de vloer en liep in bruisende golfjes leeg als branding op het strand waar Ralph mij vroeger assisteerde met zandkastelen bouwen.

Mijn vijf oudere zusters verzuchtten bijna in koor:
‘Dat jong zal nu ook nooit eens volwassen worden!’
De aangetrouwden gromden instemmend, hoofdschuddend.

‘Sta op Ralph en doe eens normaal, anders ontslaan we je met terugwerkende kracht’! ,beveelde mijn oudste zus.
Mijn zwagers hielpen de grijnzende butler overeind.
Inmiddels werd ik omringd door gedempt sissende zusters:
‘Wat probeer je nu weer te insinueren, waar ben je mee bezig?…we kunnen je onterven, besef je dat wel!…ontoerekeningsvatbaar ben je!…

Verbijsterd incasseerde ik de aantijgingen.
Met zachte dwang werd ik de kamer uitgewerkt.
‘Ben je nou zo naïef of heb je een dubbele agenda, broertjelief!’. Tien ogen van dezelfde kleur keken mij manend aan.
‘……………………………..?’
‘Als Ralph op ons lijkt,… dan lijken wij toch ook verdacht veel op Ralph…’
‘Hoe zou dat nou kunnen…?’
‘Ge bezoedelt de goede naam van ons moeder, god hebbe haar ziel…’ vulde mijn Vlaamse zwager nog aan,

Stilaan drong het warme besef in mij door dat mijn vader nog leefde, mijn hele jeugd voelde ik meer zielsverwantschap met de butler dan met mijn ‘eigen’ vader die meestal op zakenreis was. Wat een heerlijke jeugd had ik genoten, niets gemist.
Het kostte mij nog veel moeite om ze te overtuigen dat ik er nooit iets van had geweten. Ralph was door moeder tot erfgenaam gemaakt op voorwaarde dat hij hun geheimpje zou bewaren.

Er is al veel geschreven over het civilisatieproces.
Over het dompteurschap van religie. Hoe God met zijn zweepjes
( de tien verboden ) het wildste dier van de tuin domesticeerde, handtam maakte.
Daar ga ik dus niets over zeggen.
Evenmin zul je mij horen over hoe het gevaarlijkste dier (homo homini lupus) in de tuin zich vermomde in schaapsvacht en zo evolueerde tot ‘Wolf van de Vrije Markt’ ,
dat hoef ik gelukkig ook niet meer te betogen. Dit mag als openbaar geheim algemeen bekend worden geacht.
Wat ik hier verder nog onbesproken wil laten is de wijze waarop de marktwolf nu zichzelf zou gaan beschaven door zich met datametingen aan banden te leggen.
Deze belofte lijkt op de dief die zichzelf gaat beroven van zijn talent om te stelen
…op de brandweer die zijn eigen branden gaat stichten, om nog beter te leren blussen…op de pharmaceut die een nieuw medicijn heeft uitgevonden waar nog geen ziekte voor bestaat, de ziekte komt nog…op de wapenindustrie die floreert bij elke geweldsuitbarsting.
Tot zover het overbodige.

Data zijn geen kennis. Ze geven geen inzicht in het wezenlijke, ze manipuleren symptomen. Data zijn een machtsmiddel in de klauwen van wolven.
Wie zijn data geeft investeert in de wereldwijd rovende roedel.

Het waren een ingrijpende operaties geweest, in totaal vijf ingrepen, plastische hoogstandjes. Omwille van discretie noemen we hem hier X naar de onbekende grootheid.
Voorheen herkende men zijn gezicht uit duizenden, te markant om over het hoofd te zien, normaal over straat lopen was een onmogelijke opgave geworden. Overal waar hij zich in het openbaar vertoonde, zelf met zonnebril, petje, snor…werd hij nagewezen, aangeroepen, befloten. Een hitsig gebroed van televisiekijkers omringde hem, die deden alsof ze hem persoonlijk kenden. Wildvreemden, die hem amicaal op de schouders kwamen slaan, bijna agressief.

Feitelijk was X alleen maar beroemd geworden vanwege zijn grote bekendheid.
Op een vreemde manier begon dat aan hem te knagen.
Die buitensporige aandacht die hem ten deel viel stond in geen enkele verhouding tot zijn prestatie… Hij las hardop de presentatie van een autocue voor het programma, dat zo’n beetje het gemiddelde van alles bevatte zodat het de hoogst gemiddelde kijkcijfers scoorde.
Financiëel lachte het leven hem toe…het was alleen geen leven meer in het openbare domein. Was hij een voortvluchtige crimineel die een nieuw leven wilde beginnen? Het enige verschil was dat hij niets gedaan had.
Voor zijn fortuin had hij ook niets gedaan, hij was domweg binnengelopen dankzij zijn markante kop. Hij liep eens binnen in een reclamefilmpje, in een kwisprogramma voor oude bekenden, uiteindelijk mocht hij meedraaien in de tombola van de loterijenreclame…

Op een of andere manier hadden de bladen lucht gekregen van zijn medische behandeling. Zelfs toen hij de kliniek verliet ,zijn gezicht half omzwachteld met verbandgaas, pleisters, zijn huid nog blauw van de bloeduitstortingen, hechtingen,
stonden verslaggevers en fotografen hem op te wachten.
De luizen herkenden hem aan zijn bolide. Daarna, onderweg naar huis had hij het tuig af weten te schudden. Zijn opvallende auto had hij meteen van de hand gedaan.
Eenmaal in het buitenland zou hij meteen een andere naam aanschaffen.
De hele onderneming kostte hem een vermogen.
Hij droomde ervan zijn leven verder anoniem door te brengen.
Om zich als een niemand onder de bevolking te begeven.
Zijn nieuwe gelaat was zo goed geslaagd dat hij er zelf niet aan kon wennen.
Elk onderdeel was perfect, zijn kin, wangetjes, neus, voorhoofd leken alleen niets meer met elkaar te maken te hebben.

Hoe zou hij als het erop aankwam ooit nog kunnen bewijzen dat hij het toch echt zelf was? De enige echte….de onvervalste… wat zou hij nog als bewijs kunnen aanvoeren mocht het ooit nodig zijn? Af en toe spookte het door zijn hoofd…kon hij worden gearresteerd wegens identiteitsfraude?
Soms twijfelde hij echt of hij het zelf wel was…bestond er wel een criterium?

‘Noemt u mij maar Flip ‘, zo stelde dr. Ph. Tornado zich voor.
‘Dag Flip, zegt u maar gewoon van Geenen hoor!’.
‘Zeg het eens meneer van Geenen, wat is het probleem?’
‘Geen probleem, ik kwam mij alleen inschrijven…verplicht door de verzekeraar!’
‘Dat is geen probleem, regelt u dat maar met mijn assistente!’

Sindsdien hebben we een vreemdsoortige relatie omdat we elkaar nooit treffen.
Nu moet ik zeggen dat Flip ook niet erg toeschietelijk is of zomaar eens gezellig bij je thuis komt. En eerlijk gezegd ben ik het soort ‘patiënt’ (etymologisch: een geduldoefenaar) die zich al onwel begint te voelen door de weeë medicijngeur die de dokterspraktijk vergeeft. Gecombineerd met een arsenaal aan medische missers die mijn directe verwanten heeft getroffen kwam ik tot het devies: ‘zorg, mijden als de pest’.

Toen ik Flip een keer op straat tegen het lijf liep merkte hij op dat hij mij nooit zag in zijn praktijk. Openhartig deelde ik mijn scepsis met mijn nieuwe huisdokter.
‘U bent dus een zorgmijder’ stelde dokter Tornado razendsnel zijn diagnose.
‘Inderdaad, uw beroep werkt op mij in als een Nocebo met louter vervelende bijwerkingen, ik ben meer een liefhebber van Placebo’s’, lichtte ik mijn vers vastgestelde aandoening toe.
Dokter Tornado probeerde niet schamper te lachen.
‘Maar vindt u het niet zorgelijk dat u zorg mijdt?’ vervolgde hij zijn straatonderzoek.
‘Welnee, als wij elkaar vanaf vandaag nooit meer zouden zien dan vind ik onze relatie meer dan geslaagd?’, zei ik zo diplomatiek mogelijk.
Dokter Tornado fronste zijn snor en hervatte zijn hulpverlening:
‘Maar wat verwacht u dan van mij?’
‘Dat u op gepaste afstand blijft…realiseert u zich wel dat elke artspraktijk een brandhaard van infecties is!’, zei ik zo inlevend mogelijk.
‘Ik ben bang dat u aan smetvrees lijdt…ik kan u daarvoor doorverwijzen?’
Ik keek hem zo onbevreesd mogelijk aan.
‘U beseft wel dat u zekere risico’s loopt..?’
‘Zeker, hoe langer ik hier blijf komen er steeds meer diagnoses bij…dat is nu precies wat ik bedoel!’
Dokter Tornado keek mij meewarig aan en gaf mij nog advies mee dat ik mijn eigen verantwoordelijkheid moest nemen en zelf de consequenties diende te aanvaarden
van mijn zorgmijdend gedrag.

Wanneer ik Flip nodig had voor een schimmelzalfje of een oordoorspuiting, was hij afwezig of ziek. Ik weigerde met minder dan hem zelf genoegen te nemen, terwijl ik de keuze had van zeker drie vervangende artsen, al dan niet in opleiding.
Ik wilde ‘the real thing’ dus werd ik door zijn zeer adequate assistente behandeld.
Zij blijkt de enige constante factor van de groepspraktijk en ze ruikt tenminste niet naar medicijn.
Om geduld te oefenen heb je geen dokter nodig.
Geduld is de apotheek van de ziel.