‘Wukki Wunderhund in Pipikakaland’ , zo luidde de titel van het laatste kinderboek van Anita Söderstrom. De slimme hond Wukki weet met zijn wondersnuit allerlei geheimen op te snuffelen. Zijn baasje Olli Olafsson maakt hun ontdekte geheimen openbaar. Nalatige ouders worden ontmaskerd, vergeten kinderen opgespoord, verloren voorwerpen gevonden, geheime ruimtes ontdekt. Er is echter één mysterie in Pipikakaland dat onopgehelderd blijft. Er liggen her en der enorme drollen op straat en die zijn niet van een hond. Het vreemde is…ze geuren heerlijk en hebben alle kleuren.
(De illustraties van Thor Söndergard zijn overigens meesterlijk en uitzonderlijk grappig.)
Olli neemt de drollen mee naar huis om ermee te boetseren, zo onschuldig begint het…
Maar het gaat van kwaad tot erger. Olli snoept van de drollen, bakt er tenslotte taarten van voor zijn moeders verjaardag. Voor het eerst sinds jaren ziet hij zijn vader en moeder gelukkig…alleen opa Wassmö blijft nors mokkend in een hoekje zitten…hij lust geen taart.
Olli weet dat het door de drollen komt, die kennelijk een geluksstofje bevatten…?
De ontknoping van het mysterie zorgt voor verbijstering in het kleine Zweedse stadje.
Om welk wezen het gaat wil ik hier niet verklappen. (Loewaki)
Het is te walgelijk voor woorden, maar dit wezen schijt alle straten van Pipikakaland onder.

Het kinderboek is in opspraak geraakt en op last van de rechter uit de handel genomen. De Zweedse jeugd ging massaal met de materie aan de slag, geïnspireerd door het verhaal.
Anita Söderstrom werd door de pers voor een zieke geest uitgemaakt, die de kinderziel infecteert met vuiligheid…coprofagie.

‘Ruim driekwart van de Scandinaven gaat dagelijks gebukt onder chronisch depressieve klachten, hoeveel kinderleed veroorzaakt dat niet!’ ,was het laatste commentaar van de verguisde schrijfster.
Het boek is alleen nog antiquarisch te vinden, voor de liefhebber van maatschappelijk
relevante literatuur.
(2016 Sverigebok Förlagsgrupp isbn 64586690)

Niet gevonden bewijs is geen bewijs dat iets niet bestaat, misschien hebben we nog niet
goed gezocht, op de verkeerde plaats gezocht. Misschien hebben we het buiten ons zelf gezocht terwijl het binnen in ons besloten ligt.
Kortom; Afwezigheid van bewijs is geen bewijs voor afwezigheid.

Onze arrogante wetenschap redeneert echter nog altijd: niet gevonden bewijs is het bewijs dat iets niet bestaat, het verschijnsel heeft nooit plaatsgevonden.
Hoe dom kun je jezelf maken door alleen in objectiviteit te geloven?
Je halveert jezelf door je subjectiviteit te ontkennen, haar informatie af te wijzen en
niet bewust te gebruiken.
Ons subjectieve onderbewustzijn is immens veel groter dan ons objectieve bewustzijn.
We zijn ons maar van een fractie van de hele bewustzijnsinhoud bewust.

Het is alsof je zegt het zeeleven bestaat uit wat er zich aan de waterspiegel vertoont,
schepen, boten en vaartuigen….ja en heel zelden waargenomen….een vliegende vis,
maar dat kan ook visserslatijn van een zeezieke zeeman zijn.
Onder water bestaat er niets voor de wetenschap.
Zelfmutulatie is de basis van de wetenschappelijke methode.

Zelfs bij mensen die niet in het placebo zeggen te geloven werkt een placebo.
Dit laat zien dat het onderbewustzijn wel het signaal aanvaardt dat gegeven wordt in de vorm van een ‘lege pil’.
Het zelfhelend vermogen gaat aan het werk, tegen de eigen ‘bewuste’ aanname in.

Het onderbewuste verstaat mythische symbolen, mantra’s, irrationele bezweringen, rituelen. Zaken waar een ‘nuchter’ mens niet mee gezien wil worden.
Het onderbewuste weet wel beter.

Een zinnetje als ‘uw wil geschiedde’ is een simpele verwijzing naar overgave, maar simpelheid heeft een hoge moeilijkheidsgraad.
Overgave is geen handeling, niets iets wat je kunt doen. Een ritueel kun je wel doen,
iets symbolisch overgeven. Voor ‘rationele’ hoofdmensen is dat heel moeilijk omdat ze
daarmee symbolisch zouden zeggen:
‘Hierbij geef ik mij over aan iets groters dan mij zelf, aan iets wat ik niet kan controleren, aan iets wat ik niet begrijp, aan een mysterie’.
Ook al schreeuwt hun hele lichaam erom toch denkt de hoofdmens zich niet te kunnen overgeven, een overtuiging die zichzelf waarmaakt.

Het gaat er niet eens om waar je je aan overgeeft, maar dat je je overgeeft aan…wat dan ook. Als dat blijkt te helpen en werkt, dan zou de hoofdmens toch wel gek zijn om daar geen gebruik van te maken?
Wellicht zijn de mensen die zichzelf normaal vinden wel de grootste gekken.
Wat deze mensen werkelijkheid noemen is een gebrek aan verbeelding.
Zij denken na de doodverklaring van God dat de mens zelf de kroon op de evolutie is
omdat alles technologisch maakbaar zou zijn. De datareligie die zij voorstaan zal een dictatuur opleveren waar elke ontsnappingspoging geregistreerd zal worden en bestraft.
Erger dan een oud-testamentische god.

Het hele concept God kan ook als placebo worden begrepen.
Het Boeddhisme is bv. een religie zonder god, met lege en leegmakende rituelen.
Als ‘iets’ waaraan de mens zich kan overgeven voor heling.
Een ‘Niets’ dat helpt om het onaanvaardbare te aanvaarden.