Atelier Biroe © 2017

Nog even over Biroestan. Naar aanleiding van mijn reisverslag jongstleden wilden lezers weten:
1)waar dit land gelegen is…2)of het een koninkrijk is of een republiek…3)of het poreuze grenzen heeft?… 4)wat de hoofdstad is van dat toverland?
Kennelijk is er een enorme behoefte aan dit oplaadpunt voor de ziel, anders valt deze overweldigende belangstelling niet verklaren.
Over de eerste vraag kan ik kort zijn;
Ja, echt waar…daar achter uw oogleden!
Vraag twee; inderdaad, een koninkrijk, met deze toevoeging dat iedereen bij toerbeurt koning dan wel koningin is, de kroon is zo ongeveer het nationale hoofddeksel.
En vraag drie; de grenzen zijn zeker poreus in die zin dat ze nog nooit met zekerheid zijn waargenomen. Over grenscontroles dus geen zorgen. De vorm van het land zeggen de experts lijkt op die van een amoebe, ze fluctueert.
De laatste vraag is overbodig, er is geen hoofdstad, maar een hartstad die in ieder Biroenees wezen leeft. Ze leven daar niet in een stad, de stad leeft in hen.
Zoals ik gisteren al zei zijn de Biroenezen gedreven wezens, ze drijven rond, bedrijven liefde, drijven gratis handel.
Hun voortplanting is even simpel en vanzelfsprekend als ademen voor ons mensen en het verbijsterende feit is dat geen één Biroenees lijkt op de andere…! Eenvormigheid is hen vreemd.
Een vermaard Observoloog merkte eens op;
‘Biroestan lijkt wel een proeftuin van de evolutie, een speeltuin van levensvormen’.
Dat laatste kan ik alleen maar beamen en van harte aanbevelen:

‘Ga er zelf naartoe, het is er beter dan in Ratsmodee!’

Atelier Biroe copyright 2017

‘Ik ga graag op vakantie naar Biroestan’ ,zei ik tegen buurman Freek.

‘Wel nu’ , zei Freek voortvarend dan kunnen het beste nu gaan, we zijn  hier nu toch!….de reistijd er naartoe is nihil en de bewoners zijn heel gastvrij’

’ Wil jij dan mijn gids zijn , Freek?’

’Natuurlijk, ik praat je alvast een beetje bij, terwijl we onderweg gaan’

Ze beschouwen zichzelf ook als gasten in hun ruime land.
Wat het meest opvalt is dat Biroestan bodemloos schijnt. Geen horizon die irritant met zwaartekracht aan je ledematen trekt. Dat rust heel goed uit. Als gastwezen zwem en drijf je heerlijk rond in pure kleur, tussen de Biroenezen.
Na een enkele onderdompeling in de kleuren van Biroestan ben je zo weer verzadigd van kleur.
Kleur is de beste energiebron voor de ziel,
al proberen sommigen het met een surrogaat voor stilte.
Tijdens je levensloop raak je spelenderwijs wat kleur kwijt. Je verbleekt gewoon onder invloed van al dat witte kunstlicht, lichtvervuiling wordt helaas nogal onderschat.
In Biroestan kun je gewoon jouw ontbrekende kleur even bijtanken, zodat je zelf weer wit licht kunt maken. Daar zijn immers alle kleuren voor nodig, dat is algemeen niet zo bekend.
Onder het drijven praat ik ook graag met de lokalen,
ze spreken Fonetisch, een heerlijke taal.
Ik kan daar dan even mijn verhaal kwijt, zonder misverstanden. De Biroenees is een en al oor.

‘Jamozoekie barimokon!’, zo begroet men elkaar daar.
Hetgeen zoiets betekent als;

‘Moge uw ziel fonteinen van kleur’.