De hond lag in zijn mand toen hij wakker schrok van brutaal getik tegen de ruit. Hij blafte tegen de ongenode gast, een jonge kraai.
Het kraaienjong zat onhandig te wiebelen op de leuning van de tuinstoel en probeer door het glas naar binnen te komen. Toen ik hem buiten opzocht probeerde ik uit of hij kon vliegen.
Zodat hij zich zou kunnen redden als er belagers zoals ik op zijn pad zouden komen. Ik klapte in mijn handen.
Hij vloog niet maar hipte voor mij uit en ging op de vuilnisbak zitten. Voorzichtig stak ik mijn hand uit naar zijn zwarte kop. Ik verwachtte gepikt te worden door zijn scherpe snavel maar in plaats daarvan
sperde hij, ogen dicht, zijn bek wagenwijd open, in het volste vertrouwen dat ik hem een lekker hapje ging voeren. Deze vogel was dus nog totaal weerloos. Zonder tegenstand liet hij zich omvatten door mijn handen.
Fantastisch zo rijk als ik mij voelde. Een eigen kraai blijft de geheime droom van de jongen in mij. Gelukkig doken nu de scheldende ouders op. Met een worp gooide ik mijn droom op het schuurtje van de buren, van daar af zouden zijn ouders hem kunnen bijvoeren tot hij echt kon vliegen. Hij fladderde echter meteen eigengereid van het dakje af tussen het hoge gras. De hele avond nog hoorden we de bezorgde ouders kraaien tegen hun kind, ongeruststellende klanken.
Later lazen we dat het te vroeg nestverlaten normaal is voor kraaienkinderen.
Ik was dus onnodig bezorgd geweest, wellicht omdat ik zelf kind nog kraai heb
en zelf mijn nest moest verlaten zonder goed en wel te kunnen vliegen?

Humor in kunst is vaak niet leuk omdat ze zo bedoeld is.
In de ‘serieuze kunstwereld’ is humor eigenlijk ‘not done’.
Als het dan toch een keer slaagt is het meestal een toevalstreffer of toch niet?

Bij de overzichtstentoonstelling ‘humor in de kunst’ in museum ‘de Hallen’, Haarlem heeft een medewerker het schilderij ‘Portrait of a nail behind the canvas’ met witte muurverf overgeschilderd. Niet het hele schilderij, dat was al wit, alleen de spijkerkop. Hij dacht echt dat het een vlek was op het schilderij. Een vlekje van tien bij tien centimeter.
De schilder Bas van Wieringen is niet tot commentaar bereikbaar. Tegen de betreffende medewerker zijn passende maatregelen genomen, niet in de laatste plaats vanwege zijn ijver.
Wat de passende maatregelen zijn wil het museum niet zeggen. Wel benadrukt de directie dat het incident geen publiciteitsstunt is.
Het schilderij wordt op dit moment gerestaureerd.
Of de identiteit van de schilder en de medewerker identiek zijn wil het museum ontkennen noch bevestigen.