Als woordvoerder van ‘Openbaar Geheim’ is mij gevraagd het volgende bericht naar buiten te brengen: Bor van Geenen is verdwenen.
Zo simpel kan het zijn, met deze kanttekening dat het meest simpele ook het meestal het meest mysterieuze is.
Bor had geen huis, geen signalement, geen persoonlijke bezittingen, alleen een mobieltje als laptop. Een en ander maakt opsporing lastig.
Het probleem bij vermissing is natuurlijk: wanneer is er sprake van langdurige verdwijning. In het onderhavige geval is het erg makkelijk omdat Bor altijd voor
half acht ‘smorgens zijn bijdrage verstuurde, rond half twaalf wisten wij dus dat het definitief ‘einde verhaal’ was.
Er zullen dus voorlopig geen bijdragen op Openbaar Geheim verschijnen in de geest van Bor. De redactie zoekt nog naar een waardige en vaardige vervanger, geesten kunnen zich ook aanmelden. Voor zolang er nog geen vervanger gevonden is zullen oudere berichten als nieuwe verschijnen. Zoals Bor vaak zei: ‘Het geschenk van een zwak geheugen is dat alles eeuwig vers en nieuw is!’

Er doen zich rond zijn verdwijning allerlei geruchten en speculaties de ronde waarvan wij er geen enkele kunnen bevestigen, van Geenen zou;
– op vacantie zijn, zonder enige aankondiging?
– zijn mobiel in het toilet hebben laten vallen en
doorgetrokken?
– preventief in hechtenis te zijn genomen, voor nog nog niet
gepleegde feiten?
– nooit hebben bestaan…maar wel sporen hebben nagelaten als
openbaar geheim?
– het land zijn uitgezet als personage non grata.
– dit stukje gefingeerd hebben geschreven om zich weer van een
andere identiteit te bedienen?

Bor zelf zou waarschijnlijk zeggen; dat het er helemaal niets toe doet.
Wat evident is kan niet worden ontkend, laat staan datgene dat die ontkenning pleegt. Wat er niet is heeft geen bewijs nodig, het is overal niet.
Wat is er simpeler dan er opeens niet meer te zijn?
Wat is er simpeler dan eenvoud, geenvoud?
Aanwezige afwezigheid.

Er was eens een onwijs grijs kamerolifantje dat leefde in een tweede kamer.
Het moest een kudde kamerolifantjes door een woestijn leiden. Er was een getrompetter van jewelste binnen die gesloten kamer.
Bij afwezigheid van een echte visionair was ‘de onwijs grijze’ als leider aangewezen, bij gebrek aan nog grijzere.
Zijn visie bestond eruit dat visie een olifant is die het uitzicht alleen maar bederft. Als je deze olifant zou wegjagen dan zag je tenminste waar je naartoe wilde. Hoe vaker hij dit herhaalde hoe meer hij er zelf in ging geloven.
De kudde in de kamer kwam echter nooit in beweging op weg naar welke horizon dan ook.
De woestijn bestond feitelijk alleen maar binnen deze afgesloten kamer. En wat er toch onverhoopt wist binnen te dringen werd er achteloos platgetrapt.

De weggejaagde olifant dwaalde inmiddels in de verste verte en dreigde achter de horizon te verdwijnen. Schamper sprak de grijze kudde over hem als ‘de Olifantast’

In het kleine dorpje Literatix aan de rand van de westelijke landtong van Oralix hield de alfabete bevolking moedig stand tegen Digitalix, keizer van het rijk der Domeinen. Authorix had als kleine jongen de inktpot van zijn vader leeggedronken.
Zijn vader Sciberix Relativerix had een inktzwarte kijk op de wereld. Hij schreef nog altijd met kroontjespen, luchtige korte volksverhalen. Authorix’s moeder Inspiratix diende als muze voor de schrijvende Sciberix. Dorpsoudste Manipulatix had Scriberix opgedragen de geschiedenis van het beruchte dorpje vast te leggen.
Authorix had het verhalen vertellen met de paplepel binnen gekregen. Nadat hij de inktpot had leeggedronken was hij spontaan begonnen te fabuleren en hield nooit meer op. Één ding kon hij niet, schrijven.
Het was Digitalix een doorn in het oog dat hij Literatix niet kon inlijven binnen zijn Domeinenrijk. Steeds wist Literatix met verhalen de bezettingsmacht om de tuin te leiden en het grote verhaal van het keizerrijk te ontkrachten.
Het grote heroïsche verhaal van het keizerrijk werd ondergraven door talloze plausibele geruchten die verspreid werden. Later bleek de kleine Authorix achter deze geloofwaardige leugens te zitten samen met Strategix en Insinuatix, de twee malicieuze legeraanvoerders van Manipulatix.
In een ware veldslag bij Narrativix werd de strijd beslist. De orale traditie versloeg overtuigend het virtuele leger van Digitalix.
Keizer Digitalix ging persoonlijk verhaal halen bij Manipulatix, maar stond daar met zijn mond vol haar op zijn tanden.
Authorix’s hondje Analfabeterix plaste bij deze gelegenheid per ongeluk tegen het keizerlijke been net toen hij iets wou gaan zeggen. Die nacht werd er in Literatix groot feest gevierd met muzak van Decibellix en hapjes van Snakbarrix.

‘Het hoogste goed is als stromend water’, zo ruist de Tao.
Waardeer alle weerstanden die als keien in de beek de stroomversnelling voeden.
Levenswater verheugt zich op keiharde problemen en maakt ze week en vloeibaar.
De feestvreugde van het stromen wordt door weerstand verhoogd evenals de waterstand.
Mensen bestaan zelf uit water, vol van waterlanders en vreugdetranen, vaten vol nat.
De menselijk natuur wil geluk afdwingen, dat heet water persen uit een steen. Het is beter stenen in de stroom te gooien.

Er is maar één natuur. Die zogenaamde aparte menselijke natuur is een harde misvatting, gooi hem in de beek en laat de stroom aan stroom winnen. Geluk ruist als schuimend beekwater waarin vissen spelen in de tegenstroom.

Leven onder hoogspanning schept verwachting.
Wachtend op een klap die nooit kwam.
Niet wetend wat er dreigde, in welke vorm,
wachtend op een klap die nooit kwam,
geen benul uit welke hoek die klap zou komen.

Wachtend op de klap nooit meer kwam.
Ieder moment kon nog in zekerheid omslaan,
van een klap die kwam in het nooit meer wachten.
Een zekerheid die het voorgevoel zou bevestigen,
smachtend naar die klap die nooit meer kwam.

Na spontane kortsluiting viel alle stroom uit.
Lachend om die eeuwig ongeboren klap.
Alsof afwezige spanning het meeste licht geeft.
Lachend om ‘Niets’, je ziet geen klap meer.
Opgelucht en opgelicht door implosie.

Hoe gaat het?…met je?…je nieuwe boek?
Zou je geschiedenis als het verhaal van vergelding kunnen zien?
Als boekhouding van de wraak, bedoel je dat?
Nee, dat is veel te plat, je kunt kwaad immers ook met goed vergelden.
Of idiotie met absurditeit, waanzin met wijsheid vergelden?
Geschiedenis als spiegel van het reactieve leven.
Een lachspiegel dan toch zeker?
Reactief kan ook weer met passiviteit worden beantwoord, zoals Ghandi deed?
Nou, niet deed dus.
Kwaad met kwaad lijkt tot nog toe verreweg de meest favoriete vergelding.
Geschiedenis als kettingreactie, een mechanische gedragsziekte, slapstick.
Klap op klap incasseren en met onverwoestbaar enthousiasme klappen uitdelen.
Stel je voor een geschiedenisboek van de passiviteit, het niet reageren…
Dat schrijft niet lekker weg, nalatigheid.
Doe het dan maar niet!
Wachten op een klap die nooit komt!
Dat is mooi, waarom schrijf je geen gedicht in plaats van weer zo’n te dik boek?
Wel, ik ben wel broodschrijver weet je.
Ach, dan wordt je toch een schrijvende bakker!
Ja, iedereen eet, maar niet iedereen leest.