Onze buurvrouwen waren samen op contractbasis.
Ze wilden niet trouwen, dat had een te burgerlijke bijsmaak.
Ze hebben twee katten Soja en Tofu.
Soja eet liever geen blikvoer zolang er ook vogel op het menu staat.
Ze probeerden Soja binnen te houden. Hij breekt uit en blijft dagenlang weg.
Tofu zijn broer slaapt beter dan dat hij jaagt, zelden zo’n bedaagd dier gezien. De vrouwen zijn beiden veganist en kijken met afgrijzen naar de prooien die Soja in hun bed legt, voor hij ze opeet. Eerst gooiden ze het lijkje in de vuilnisbak, maar dat stimuleerde Soja om er snel nog een te vangen.
Nu lieten ze hem de prooi opeten in de schuur.
Voor de ene buurvrouw is het onverteerbaar dat haar Soja geen veganist is.
Het ligt zo zwaar op haar maag, dat ze uit elkaar gaan. De katten worden verdeeld. De ene neemt Tofu mee. Ze blijven even goede vriendinnen.
Tofu wordt opeens actief en krabt haar bank kapot, maar dat kan ze goed hebben.
Hij eet immers netjes uit blik.

Mineer, mag ik u hond aaie?
Natuurlijk, laat hem eerst maar eens aan je hand ruiken.
Wat is die zacht, hoe heet ze?
Hij heet Boris, hoe heet jij?
Mohammed…wat voor ras is deze?
Deze is helemaal geen ras.
Dat kan toch niet, hij moet toch een ras zijn?
Nee hoor, hij is van verschillende honden!
Waar hoortie dan bij?
Hij hoort nergens bij, hij is vrij, misschien wil hij bij mij horen…
Maar van welke verschillende honden istie dan?
Weet ik niet, ik was er niet bij, en die vader en moederhond waren misschien ook weer van verschillende honden…?
Dus geen ras….hij is dus niks?
Precies, mooi rood istie hè?
Ja en zo zacht.
Er is niks zo zacht als hij.
Zo zacht als niks.
Niks is zo zacht.

Ga je nog weg?
Hoezo weg, waarom wil iedereen altijd weg, is hier de hel of zo?
Het is vakantie man, ga je nog ergens naar toe?
Ik ga naar… Lonely Planet.
Wat is dat, ga je een reisgids lezen?
Ja, natuurlijk, ze zijn goed geschreven, met letters en zo.
Welke gids dan, als ik vragen mag?
Doet er niet toe, het zijn allemaal de mooiste plekken.
Belachelijk, waarom ga je er niet naartoe?
Omdat ik hou van die plekken en ik wil ze graag met rust laten.
Je bedoelt die horden backpackers die de natuur vertrappen?
Als je echt houdt van de natuur dan laat je haar met rust.
Ja, zo kun je het ook zien.
Ik las laatst een mopje van een Sjerpa die zei dat Mountain Everest elk jaar hoger wordt door de stapels lijken.
Het verbaast mij dat er nog geen stoeltjeslift is naar de top, ticket kopen bij de Sjerpa achter het loket, een topervaring!
Goed, jij gaat dus niet weg?
De beste manier om weg te zijn is door ergens helemaal in op te gaan.
In een boek?
Alles kan, een boek, muziek, houthakken, loodgieten, als je er maar totaal in verdwijnt.
Nou, vertel eens; waar kun jij nou totaal in verdwijnen?
In het leven zelf natuurlijk, in dit geouwehoer met jou, altijd weer vakantie.
Vakantie van jezelf zeker, naveltoerist!
Daar is geen gids voor, geen locatie, geen route…en jij?
Ik ga gewoon naar Texel.
Ah, Lonely Planet dus.

Luister, het maakt dus helemaal niet uit waar een stukje als dit over gaat.
Dit stukje is er alleen maar voor om te kijken of het werkt.
Wat is de werking dan?
Nou, dat het gelezen kan worden door een lezer, maakt niet uit wie.
Kijken of het werkt is het belangrijkste onderwerp.
Waarom?
Omdat de lezer het gelezene kan bevestigen of ontkennen of desnoods miskennen door het niet te lezen.
Het bevestigt het bestaan van de lezer, die weet dan of hij het ermee eens is of niet of dat hij is afgehaakt.
Hoe dan ook, zijn bestaan wordt bevestigd.
Herhaling is het krachtigste middel om dit bestaan vorm te geven, vandaar al die rituelen: uitingsvormen als taal, lichaamstaal, sport, dans, muziek?
Zonder herhaling, geen vorm.
Taal en communicatie gaat voor het grootste deel over bevestiging van vormen, vormelijkheid en betekenisvorming.
Woorden zijn etiketten, het gebruik van woorden is gebonden aan etiquette.
De rituele herhaling van omgangsvormen en uitdrukkingsvormen bevestigen de orde.
Men vraagt zich wel eens af: Waarom is er zoveel geouwehoer op de wereld? Gewoon voor de vorm.

Maar zonder bevestiging en herhaling is het leven toch ook mooi?
Zeker en daar gaan al deze stukjes uiteindelijk over;
‘De traditie van het eenmalige’, elke dag opnieuw.

Spelen voor god is niet erg zolang het spel maar bewust gespeeld wordt. En dat het maar een spel blijft, speels, en dat we kunnen stoppen met spel.
Dat klinkt redelijk, maar hoe kun je bewust zijn van verstrekkende consequenties. Je bedoelt ingrepen waar je de gevolgen niet kunt overzien?
Wat is dan de grens?
De grens is datgene wat groter is dan de mens.
Wat zou dat dan kunnen zijn?
Het geheel dat groter is dan de som der delen…
Je doelt op moeder natuur?
Nou, laten we het grootste maar nooit meer personifiëren, de hemelman met de baard heeft al genoeg verwarring gezaaid en duivels voortgebracht. Goed, de natuur dan, zonder Spinoza’s ‘deus sive natura’
Ingrijpen in de natuur kan fatale gevolgen hebben, zelfs de kleinste ingreep.
Einstein heeft zijn vingers lelijk gebrand door met onzichtbare atomen te spelen.
Wat stel je dan voor…welke instantie zou die grens van ons spel dan moeten bewaken?
De mens zelf zou zo wijs moeten worden om zijn meerdere te erkennen in de natuur. Maar de natuur heeft geen autoriteit.
De natuur zijn wij zelf en het zou wijs zijn om de som der delen, het totaal boven ons zelf te stellen.
Misschien kunnen we de natuur tot goddelijk verklaren, kijk, dat de natuur zonder god is ontstaan is feitelijk wonderlijker dan een door god geschapen natuur. Je bedoelt God heeft nooit bestaan , maar het goddelijke des te meer?
Natuurlijk, ik zou de natuur zelfs het bovengoddelijke willen noemen, geboren zonder moeder.
Natuur is alomtegenwoordig, natuur is nergens niet, noem maar eens iets wat geen natuur is. Het concept ‘mens’ en alle concepten die daaruit voortkomen?
Precies, natuur is zonder concepten, leven in concepten is typerend voor het menselijk dier. Wat vindt je van het bovengoddelijke?
Wel, het geeft wel een mooi beeld van ‘een lege troon’
Ja, of van een kroon zonder hoofd.
Zullen we deze concepten dan ook maar weggooien.
Ja, om de natuur te eren.

In de ultrasone zaal van het CCMM ‘contemporain centrum voor modernste muziek’ woonde ik de première bij van Aatto Aaltonen’s Apotheosis 5 ‘Shaping Silence’.
Bijwonen is hier wel van toepassing want het stuk duurde 8 uur.
Een gemiddelde werkdag dus en gewerkt werd er, door de componist welteverstaan.
Aaltonen presenteert hier een massief klankblok van 10 kubieke meter met een boventonenschil van ruim 3 meter die om de kubus heengonst.
In het begin voelt de luisteraar zich bijna platgedrukt door de opdringerige geluidswand. Niet echt prettig maar kennelijk essentiëel voor het stuk.
Vervolgens zaagt de componist zelf terplekke met een akoestische zaag gaten in het blok van indringende stilte. Het is fascinerend, je hoort letterlijk stiltes vallen als Aalto als een ware klankbeeldhouwer de muziek vormgeeft door klankbrokken weg te zagen.
Zo bewerkt hij elk klankvlak zodat er geleidelijk een zesstemmige fuga ontstaat van vallende stiltes. Naarmate het stuk vordert worden de stiltes steeds tastbaarder, als ze elkaar frequenter opvolgen.
Een medeluisteraar zei na afloop: ‘Het was alsof de stilte te snijden was en zich langzaam verdichtte tot beton, alsof je er over zou kunnen lopen’
Het stuk eindigt dan ook in de apotheose dat er van het hele massieve klankblok niets meer over is. Betoverd liepen we naar buiten, gedragen door stilte. Een ongehoord mooi resultaat na acht uur aandachtig luisteren.

Zoals Michelangelo zijn beelden bevrijdde uit het marmer zo had Aaltonen de stilte
blootgelegd. De akoestische zaag heeft als instrument een grote toekomst voor zich.
Thuis zocht ik het woord Apotheose op, ‘verheffing tot het goddelijke’.

Wist je dat de chimpansee voor 98 procent hetzelfde DNA als de mens heeft?
Wat klinkt dat toch altijd pathetisch ‘de Mensch’, heel bijzonder en boven alle natuur verheven!
Professor Chimp zou zeggen: de mens verschilt maar 2 procent van de aap.
Ja precies, nog 2 procent te gaan en het doel is bereikt, we zijn weer dier onder de dieren.
Het zou interessant zijn om die twee procent precies te detecteren, dan zou je meteen weten waardoor ‘de mens’ een ontspoorde aapsoort is.
Nou, daar heb jij vast al een idee over…
Het zal inderdaad iets te maken hebben met ideeën, het vermogen om denkbeelden voor werkelijk aan te zien, voor echt.
Dat is een vermogen maar ook een enorme valkuil, want daar zit ook de waanzin. Het heeft geleid tot de Stradivarius, de fiets, de roman, de microscoop… Zeker, en tot de Kalasjnikoff, de atoombom en politiek.
Je bedoelt: ‘het politieke dier?’
Is het niet grappig dat men al jaren zoekt naar ‘The missing link’ terwijl datgene wat zoekt zelf de ontbrekende schakel is?
Twee procent maakt de waanaap.

Luiheid wordt vaak verkeerd begrepen.
Elk mens heeft een vuur in zich maar niet iedereen functioneert op dezelfde brandstof.
De een ontvlamt bij het omhakken van een boom, de ander pas als hij de Mount Everest bedwongen heeft, weer een ander staat in vuur en vlam door een postzegelverzameling. Allemaal verschillende brandstoffen. Gooi je de verkeerde brandstof in de goede machine dan loopt die vast, ontploft of wordt lui.
Alle machines zijn goed. Mensen zijn echter geen machines, ze worden lui als ze verplicht worden de verkeerde brandstof te gebruiken.
Helaas en gelukkig komen mensen zonder gebruiksaanwijzing ter wereld, die moet bij elk afzonderlijk geval worden uitgevonden. Soms moet er zelfs een nieuw soort brandstof worden verzonnen. Dat zou de taak van onderwijs moeten zijn:
Voor elk kind de juiste brandstof vinden en de lont aansteken. Bij de juiste brandstof is leren een spontaan proces.
Luiheid is een frustratie van de oorspronkelijke natuur die niets liever wil dan ontbranden.
Het korte lontje dat ontstaat door frustratie zorgt ervoor dat mensen voortijdig uitdoven of ontploffen. Sommigen blazen zichzelf op uit woede om de verkeerde brandstof. Een zelfmoordterrorist is ook maar een mens.
Een bom energie die geen kant uit kan.