De lezer las de eerste zin. In de tweede zin las zij dat hij zich verbaasde over zo’n beginzin, terwijl zij zich meer verwonderde over het feit dat de lezer kennelijk vanzelf een hij is. Ze voelde haar aanvankelijke verwondering overgaan in een lichte ergernis over dit zoveelste staaltje van masculine dominantie, zelfs in de haar zo dierbare taal. Aan het eind van deze alinea was ze verworden tot een woedende furie. Hij zou ervan lusten.

Tot haar teleurstelling bleek de auteur bij nader inzien een vrouw te zijn die dit verschijnsel even goed op de kaart wilde zetten. De woede zakte tot het nulpunt. Taal zat nu eenmaal vol aannames. Chirurg, rechter, professor, loodgieter.
Even proefde ze van de alternatieven: chirurgette…..rechteresse…. professignorina, loodgietster …ze moest erom lachen.

Voor een vrouwelijke man of een mannelijke vrouw had haar dierbare taal wel een passend woord….een kwee. Wellicht lag de oplossing van emancipatie wel in onzijdig zijn.