Goed dan, ik schijn dus de zoon van te zijn….zoon van….Bor van Geenen.
Iedereen noemt mij Al. Dat ik Alonzo zou heten omdat mijn moeder Spaans zou zijn…! Hij heeft ook wel eens beweerd dat ik naar Al Capone zou zijn vernoemd. Zoon van acht (….) wat doet leeftijd er toe?
Alleen als het deuren opent pas je je leeftijd aan.
Wat wel klopt is dat ik geen enkel rechtsgeldig document bezit, geen papieren bewijs van mijn bestaan. Op zich is het natuurlijk al wonderlijk dat een stukje papier als bewijs van bestaan zou gelden. Vreemd genoeg is mijn leven gaan draaien om identiteit, niet zo vreemd als je er zelf geen hebt. Vanzelf ben ik mij gaan toeleggen op het vervaardigen van welke identiteit dan ook, met alle bijbehorende attributen, plaksnorren, pruiken, paspoorten, toegangsbewijzen. Voor mij zelf en daarna voor anderen. Het draait allemaal om toegang, dus om toegangsbewijzen. Dat is het officiële spel van de ‘legale’ wereld.
Bor heeft mij daar altijd in geholpen en gesteund, zodanig dat ik hem ‘coach’ ben gaan
noemen in plaats van vader. Om van identiteit te wisselen moet je vrij zijn van je vorige identiteiten. Om binnen te komen is nu eenmaal alles geoorloofd. Vrijheid heiligt alle middelen. Bor heeft mij misschien wel het raarste geschenk gegeven, een leeg pakketje, maar ik zou niet meer zonder willen leven. Dankzij dat pakketje passeer ik nu grenzen waar anderen nooit doorheen breken.
Voor buitenstaanders lijkt Bor een soort toneelspeler die in zijn eentje alle rollen speelt
in dit openbaar geheime toneelstuk dat leven heet. Men vraagt zich af: wanneer is Bor nou echt? Als ik hem daarmee confronteer lacht hij zich suf om het misverstand dat spelen niet echt zou zijn.
‘Zolang men niet ziet dat spelen het enige echte is in deze wereld zolang zal het hier een tranendal blijven. Het enige wat ons scheidt van het aardse paradijs is het ernstig nemen van speelse zaken, het absoluut nemen van het relatieve.’
Als vader is Bor een ramp geweest, maar wel de beste coach. Hij is ook de enige die ik ken en die zich niet zo laat noemen.
Hij verschaft bestaansrecht aan ongeborenen, mensen die er hadden kunnen zijn trekt hij onze belevingswereld binnen. Ik verschaf toegangsbewijzen aan illegalen omdat vrij verkeer het hoogste goed is.
Bor lijkt op een vroedvrouw van het ongeborene. Ik ben meer een toegangskunstenaar, heel praktisch ingesteld.
Het zal de lezer niet verbazen dat de enige reden dat ik dit vertel is, dat hiermee mogelijk nieuwe deuren worden ontsloten…

Mijn zoon van acht spreekt mij weer eens tegen.
Heel gezond, zoons die hun vaders bestrijden.
Dat hij niet geboren zou zijn vindt hij een wat al te dichterlijke vrijheid, literatuur of niet. Hij staat erop dat ik mijn woorden terugneem. Zoals vaak heeft hij gelijk. Bij deze trek ik ze in. Ik beken: Mijn zoon van acht is wel degelijk ter wereld gebracht. Het punt is alleen dat ik hem nooit heb aangegeven bij de burgerlijke stand. Ik weet het nog, die ijle ochtend dat ik ons huis verliet om aangifte te gaan doen. De bevalling verliep moeiteloos. We hadden de hele nacht niet kunnen slapen, betoverd door de geboorte van een nieuwe wereld.

Onderweg in de koele voorjaarslucht kwam er een ongewone helderheid over mij. De aangifte begon gaandeweg twijfels op te roepen en vertwijfeling. Moest ik mijn onschuldige zoon gaan aangeveven? Alleen misdadigers werden aangegeven en zelfs dat deed je toch ook liever niet.
‘Kom’, zei de vrouw in mijn hoofd, ‘het is gewoon een registratie, zonder papier besta je niet echt in dit legale deel van de wereld!’ Maar welke ellende haal je zo’n kind op de hals? Om onschuld meteen zo te belasten… Met een identiteit, een nationaliteit, schoolplicht, belastingplicht etcetera.

Eenmaal voor de deur van het stadsdeelkantoor hadden mijn voeten het besluit al herzien, ze weigerden elke medewerking en liepen terug naar huis. Ik volgde willoos.
Mijn zoon zou ik statenloos opvoeden, zonder nationaliteit, zonder vaste leeftijd,
zonder schoolplicht, bij wijze van experiment. Hoe kun je leven vrij van identiteit? Mijn vrouw kwam er pas achter toen zij dacht dat hij naar school moest. Het kostte mij drie dagen om haar te overtuigen dat dit echt het beste voor ons kind was.                                                                                                                                Uiteindelijk ben ik veroordeeld voor het niet aangeven.  Zijn leeftijd moest worden ingeschat, zo kwamen we op ongeveer acht. Nu krijgt hij jaarlijks een verblijfsvergunning. Dat schijnt juridisch niet anders te kunnen, zo doen ze dat met illegalen die ontmaskerd worden.Bij de verlenging blijft zijn leeftijd om duistere reden steeds op acht jaar staan. Mijn zoon maakt het niets uit. Hij kan elke identiteit aannemen die hij wil. Bovendien spreekt hij vele talen, zijn vrienden zijn vrijwel allemaal illegaal..Hij vertolkt hun stemmen. Er gloort een gouden toekomst voor hem als vertolker. We hoeven nooit op vakantie, door onze zoon van acht komt de hele wereld bij ons over de vloer.

Wat doe je?
Ik ben net aan het werk, aan het netwerken zo gezegd.
O, hoe dan?
Door hier met jou te praten bijvoorbeeld.

Met mij, wat maak je dan?
Ik maak contact met jou, zo bouw ik aan mijn netwerk.
Maar ik ben je vriend, ik ben toch niet jouw werk?
Iedereen is een potentiële koper of een product, jij toch ook?

Maar zaken en privé moet je toch onderscheiden?
Ja dat kan, maar zo overleef je niet, je moet bereid zijn om je eigen moeder te verkopen op de vrije markt, dan overleef je, misschien, als je moeder leuk is tenminste.

Je eigen moeder?
Natuurlijk, maar allereerst moet je jezelf leren verkopen, het leven is immers een BV.

Zou je mij verkopen?
Meteen, aan de hoogste bieder!

Hoe kan ik mij uitschrijven uit jouw netwerk?
Dat kan niet……, je kunt je wel uitkopen.
It’s a deal!

Mijn zoon van acht zal nooit ouder worden.
Let wel, geen enkel drama, hij is niet ziek.

Hij is onsterfelijk en nooit geboren.
Als een lemniscaat.
Ik zal ook nooit ouder worden,

toch leeft deze zoon van acht in mij.

Hij is de zoon die geen vader had en mij adopteerde als wees.

Anders was ik nu verweesd geweest.

Mijn zoon geeft mij ongewild wijze raad.
Als vader heb ik immers geen benul van opvoeden.

Hij wijst mij de weg van het onbedoelde.
Zo’n kind weet alles, speelt met zandkastelen in de branding                                                                  en begint na elke grote golf gewoon opnieuw.

Samen vieren we de volmaaktheid van het onvoltooide.

Vanochtend werd ik in mijn slaap verrast. Ik keek slaperig in de loop van een matzwart pistool waarmee mijn zoon van acht mij onder schot hield.

Met een trotse blik zei hij; ‘Net echt hè, een Baretta’
Hij duwde mij het wapen in handen, het voelde vederlicht en handwarm.

‘Voelt goed hè, in de hand?’
Ik kon moeilijk ontkennen dat het lekker voelde, ergonomisch genot.
Hij had het ding geprint op zijn 3D-printer. Dat was dus het vage gezoem geweest van afgelopen nacht. Ik droomde van iets met bijen.

‘Waarom geen Luger of meteen een Uzi?’ vroeg ik.
‘We hadden niet genoeg printkorrels in huis, wel precies genoeg voor een Baretta’ legde hij uit.
‘Wat moet jij nu met een wapen?’ vroeg ik in het besef dat ik hem nu met een vragenvuur moest ontwapenen.
‘Gewoon omdat het kan….en het voelt goed in de hand toch, je zegt zelf vaak; als het maar goed voelt!’

‘Waarom een wapen?’
‘Je moet toch ergens mee beginnen, dat zeg je ook vaak’

Ik word met mijn eigen woorden uitgeschakeld.
Toch nog wat spaarzamer met mijn woorden omgaan, minder munitie laten rondslingeren.

‘Wist je dat er ook zaadgranaten in omloop zijn, handgranaten vol met wild bloemenzaad?’ vraagt hij.

‘OK, doe dat dan maar!’
‘Waarom?’
‘Omdat het kan’

Na de Aha-erlebnis bij het ontdekken van de horizon onder zijn voeten
en de déjà vu-ervaring toen hij mijn oude jeugdfoto’s zag, had mijn zoon van acht vanochtend zijn eerste besef van verwondering er te zijn. Het wonderebewuste ook wel ‘flabbergasme’ genoemd.

“Heb jij dat nou ook, coach ? (hij noemt mij geen vader maar coach) Het woord coach betekent in zijn straattaal zoiets als ‘hulpbehoevende kluns’

‘Wat bedoel je, Kleine Kanjer?’ (Ik leer hem graag relativeren en hij mij)

‘Nou, dat als je ’s morgens je ogen open doet dat je eerst denkt: Verrek ik ben er nog!”

‘Ja zeker, maar ik heb dat feitelijk ook als ik ze weer dicht doe.’ vul ik aan.

Het blijft even stil…..dan komt het.

‘Zou je dan kunnen zeggen; De oogleden zijn het scharnier van de verwondering?’
Verbijsterd hou ik mijn oogleden op een kier, getuige van de geboorte van de poëzie.

‘Zo zou je dat kunnen zeggen’ zeg ik, ‘of opschrijven?’

‘Nee hoor, ik onthou het wel’ zeg hij terwijl hij zijn 3D-printer aanzet.

‘Wat ga je printen?’

‘Iets wat jij nog nooit gezien hebt, coach!’

We wonen semi-legaal aan het spoor op een volkstuincomplex.
Het laatste sociale bolwerk tegen het marktmechanisme,
die rattenplaag die onze dijken ondermijnt.
Aan het spoor sterft het van de konijnen, in alle kleurstellingen.

Dankzij onze vossen ontstaat er geen plaag.
Onder de huisjes hebben ze hun holen.
Doordeweeks voeden ze hun jongen op in de beschutte tuinen.
We zien ze zelden op hun sluiproutes van oude hazenpaadjes.
Met gemak springen ze over de sloot naar de spoordijk met een treinkonijn in de spitse bek.
Ongedierte kun je bestrijden met natuurlijke vijanden, maar mechanismes?

Het woord zegt het, mechanische gewoonte, dolgedraaide machines.

Laat ons het het zand zijn tussen de raderen, het zand in de tank.
Als de spoordijk verzakt zal hier pas echt stil worden in de verstedelijkte natuur.

Ingescheept in het vooronder van deze oceanische nacht.

Achter de patrijspoort van de maan toont zich een land in zicht.

Geen land waar men kan landen: Kijk daar, een maanlandschap van licht!

Alleen lichtvoetig te betreden, ontheven van de zwaarste kracht.

Deze zee van ruimte reist en rijst, hoger dan welke vloed dan ook.

Wat monsterde ons aan op dit schip van ruimte op weg naar welke horizon?

Knijpt de patrijspoort een oogje dichter vanwege een te felle lichtbron?

Probeert het zicht zich helder te ontwaren waar het opgaat in rook?

Kijkt het van binnen naar buiten of van buiten naar binnen?

Of is het geen van beiden, spiegelt de patrijspoort het zoeklicht?

De scheepswanden zijn met sterren genageld, naadloos gedicht.

Er is geen beginnen aan oneindigheid, talloze werelden te winnen.

We keken collectief naar het nieuwe plaveisel.
De heldere kou hield de voorjaarslucht in een stijve omhelzing.

Splinternieuwe tegels, geen sprietje gras te bekennen.
Alleen wat overtollig blank zand in de richels.
Een blaaskapel had net geklonken uit de luidsprekers.
Na de onthulling van het monument zouden er toespraken
en kransleggingen volgen van notabelen, cultuurdragers
en een dichtend kind om de jeugd aan te spreken.
De ceremoniemeester wachtte op tromgeroffel en trompetgeschal. In de voorafgaande stilte kraakte het maagdelijke zand onder nieuwe leren zolen. Het zijden doek gleed met statige traagheid van de sokkel en landde geruisloos op de tegels. Er ging een ingehouden zucht door het publiek. De sokkel van massief transparant glas was leeg.
De lichte verwarring die volgde werd snel gesmoord door de officiële toast met champagne.

Alleen wie goed keek zag door de sokkel heen dat de werkelijkheid achter de sokkel werd vertekend.

Als bepaalde criteria doorgaans efficiëntie faciliteren
gaan hedonistische idioten jarenlang kabinetten laten mislukken niettemin, ondanks politieke querulanten responderen seculieren tegen universele verantwoorde waarden,
xenofobe ijzervreters zaniken.

Alfabeten bedenken constant diverse eminente fabeltjes.
Gewoon handige irrationele jaknikkers, kwebbelende lijntrekkers, masculine nietsnutten, onderwijl praten quasi respectabele
specialisten tegen uw vrienden, weerzinwekkende x-factoren,
ijverzuchtige zenuwpezen.

Abominabele bonafide commissie ‘Doofpotaffaire’ elimineert
financiëel gesjoemel hardhandig. Inconsequente jaarrekeningen kosten leveranciers miljarden naheffing. Openbare procesvoeringen quantificeren rentevoet, seponeren terloops universele volmachten wetend: X-aantal ijkpunten zonneklaar.