De sjamaan wordt als zodanig geboren,
zijn leven is een kosmische reis
om de versplinterde ziel te helen.
Er zijn niet vele zielen, er is maar één ziel in allen.
Zo is er ook maar één dag en maar één mens in de beleving
van de sjamaan die reist door zich te verplaatsen, meestal in dieren,
maar elk ding, plant of god kan hem als ruimtevoertuig dienen.
Voor buitenstaanders lijkt hij knettergek,
hij stort zich voor elke zielsverduistering als een feniks in het vuur,
zonder zekerheid ooit nog te zullen herrijzen uit de zwarte as. Telkens weer moet het onverwoestbare van de ziel zich waar maken.
Heling is het wegspoelen van alle overbodige onzin.
De zeef van de sjamaan heeft zeer grote mazen.
Buiten op het doek van zijn tent zie je de rituele reis naar hier,
vermomd als eigenaardig dier.

Ervaringen staan in huid geschreven,
als tekens in boombast gekerfd,
puur, om de ziel te ontketenen.

helende verhalen in littekeningen,
de taal van littekens,
naadloos passend in de natuur
die sterft van het leven.

(leerwerk van Syb Velink, geen titel, geen datering, naam en tijdloos.
Indianen worden overal geboren, hun blik herken je uit duizenden, deze indiaan kwam uit Hantum, Friesland)

Met de ontwikkeling van de beeldhouwkunst is gaandeweg duidelijk geworden dat de aarde zelf een sokkel is die alle sculpturen draagt. De meeste ‘moderne’ beelden gaan sokkelloos door het leven, zo lijkt het als je de aarde even over het hoofd ziet.
Sinds de maanlanding zien we dat de ruimte een sokkel is die alle planeten ondersteunt.
Wanneer we nog iets verder uitzoomen zien we dat een massieve stilte de ruimte draagt. Let wel: een beeld van louter ruimte.
Zie je het voor je?
Welbeschouwd kun je deze beeldruimte overal zien, ware het niet dat al die objectieve beelden permanent om aandacht bedelen. Zijn wij de sokkel van alle denkbeelden?
Sokkel van stilte?