De papieren mens werd geboren in Alfabetië.
Het land waar de taal een lichaam heeft,
een lichaam van papier.
Alleen in Alfabetië besta je officïeel en legaal.
Papier is je bewijs van echtheid, authenticiteit.
Buiten de papieren grens ben je vogelvrij.

Anonimiteit is binnen de landsgrenzen van
Alfabetië een onbetaalbare luxe, daarbuiten
is het juist heel goedkoop.

De vlammen die het papier verbranden
en de schimmel die het doen verteren
zijn natuurlijk veel echter en authentieker,
maar in Alfabetië is de kaart nu eenmaal
belangrijker dan het gebied.

Wie papierloos, anoniem in een bootje
tegen de grens aanvaart zinkt weg
in gebrek aan bewijs, hoeveel
talen je ook spreekt.

De heler trok eerst door het hele land om zieken te bezoeken.
Nu had zijn naam zo’n faam verworven dat men naar hem op zoek ging. Hij trok zieken aan zoals een gemorste klodder honing mieren aantrekt. Niet alleen zieken wilden hem zien maar ook de mensen die na zijn behandeling weer gezond waren.
Ze waren zo dankbaar dat ze hem iets terug wilden geven.
Hij kreeg soms prachtige dingen, maar nog veel vaker zeer lelijke geschenken, zoveel dat hij ze in een schuur moest opslaan.
Weigeren kon hij niet, ze waren oprecht gegeven.

Op een dag besloot hij een regel in te stellen, dat het te geven geschenk alleen een gestolen goed mocht zijn.
Hij verwachtte dat na deze eis de stroom geschenken wel zou verminderen.
Het omgekeerde gebeurde, men ging uit dankbaarheid de duurste dingen van elkaar stelen om ze aan de heler te geven.

Uiteindelijk klaagden de bestolenen de heler aan wegens heling en aanzet tot diefstal. Zijn verweer was dat hij nooit voor de goederen betaald had, dat hij alleen maar mensen had genezen.
De aanklagers vonden dat genezen eveneens een vorm van betaling was.
Gezondheid was immers onbetaalbaar en daardoor juist het meest kostbare betaalmiddel. Daar was geen speld tussen te krijgen, vond de rechter.

De rechter prees de bestolenen dat zij hun bezit ondergeschikt hadden gemaakt aan de gezondheid van het volk waar zij zelf ook toe behoorden.
Genezing werd als nieuw wettig betaalmiddel ingesteld.
Goederen werden vanaf die tijd als ruilmiddel beschouwd.
Het bezit ruilde permanent van eigenaar.
Gezondheid, daar werd iedereen beter van.

Vanuit de oudheid zijn er verhalen over een legendarisch volk, de Overlopers.
Het zou een nomadisch volk geweest zijn, niet te lokaliseren.
Die eigenschap maakte ze onzichtbaar voor geschiedschrijvers, het is vreemd dat Herodotos hier geen melding van maakt.
Ze hadden geen land om oorlog voor te voeren.
‘Waarom zou een volk een land moeten bewonen als de hele aarde beschikbaar is’ , zo luidt een oude tekst oncijferd van een kleitablet.

Nooit veroverden ze land, ze veroverden mensen door zich aan te passen, met hun mee te praten, hun gebruiken over te nemen en desnoods hun geloof.
En was er een oorlog dan namen ze dienst in het leger om op het beslissende moment over lopen naar de winnende partij.
In de daarop volgende chaos pasten ze zich weer naadloos aan.
De Overlopers lieten nooit hun identiteit merken zodat ze ongemerkt onopgemerkt bleven. Ze plantten zich stilletjes maar gestaag voort door te aaien

Zo trokken ze over de aardbol.
Het is aannemelijk dat de Overloper zich heeft uitgespreid over de hele aarde en zich heeft vermengt met elk ras.
Nu is het nomadenvolk onzichtbaar, wellicht is dat de meest succesvolle overlevingsstrategie?

De Overloper lijkt een aimabel mens, blaast de loftrompet over alles en iedereen, meer kenmerken zijn er niet te geven.

De veerman was gestorven.
Hij had talloze mensen naar de overkant gebracht en kende de gevaren van de zee als geen ander.
De doden mochten niet nat worden, de dood gedijde schijnbaar bij droogte.
Zijn boot lag in de haven, het stoffelijk overschot lag in het ruim te rusten.

De gemeenschap op het vaste land wist zich geen raad, wie moest hun veerman naar de overkant brengen en alle andere doden?
Wie kon zijn moeilijke taak van hem overnemen?
Het werk van veerman werd van vader op zoon overgedragen, deze veerman was echter kinderloos.
De tocht was vol gevaar, wie de oversteek zou wagen riskeerde de dood. De boot mocht niet zinken.

Niemand van de vastelanders wilde deze taak op zich nemen.
Niemand wist van nergens van, niets van de zee, niets van varen. Niemand had de moed die nodig was om de veerman veilig af te leveren op het dodeneiland.

De boot stak van wal, Niemand stond aan het roer en vertrouwde erop de juiste richting op te varen, op goed geluk.
Elke dag keken de vastelanders of de boot al teruggekeerd was.

De veerman werd veilig afgeleverd op het verre eiland.
Niemand kwam behouden terug met de boot.
Vanaf die tijd is Niemand de vaste veerman.
De veerman had nooit geweten dat Niemand zijn zoon was.

Hoe mij dit ter ore kwam?
Niemand vertelde mij dit verhaal.